Taraftarsız!

Kadıköy, İnönü, Ali Sami Yen; hepsi dünyada ün salmış, birer cehennem...
Dün akşamki çok önemli milli maçta da gördük bunu; tıpkı son dönemlerde ülkemizin bir çok stadındaki bir çok önemli milli maçta gördüğümüz gibi! Cehennem olarak anılan yerlerin çok önemli bölümü, sponsorlara sunulduğu için, cehennem yerinde esiyor yeller. “Burası sinema, tiyatro değil” çılgınlığı, yerle bir. Sadece, bizimkiler orta sahayı hızla geçtiğinde yükseliyor sesler veya yek bir gol sonrası. Sessizlik; geri kalan zamanlara hükmeden...
Arda-Tuncay üzerine çokça çalışılmış belli ki. Rakip yarı sahada Arda-Tuncay demek, pozisyon demek. Eh Semih de girerse devreye, normaldir gol beklemek...
Sonrasında ise, topa ve oyuna sahip olmak gerek. Önce galibiyeti korumak, sonra bir tane daha atmak için.. Ve gol atabilmek için de öncelikle topa iyi vurmak gerek. Zaten çok az bulabileceğin fırsatı, boşuna harcamamak adına...
Özellikle Nihat gibi tecrübeli bir forvet, ilk ve ikinci yarılarda iki kez yakalıyorsa bu şansı, iyi değerlendirmeli. Bu da gerçekleşmiyorsa, İspanya gibi güçlü bir rakip karşısında, umut veya hayale kapılmamalı...
Yenik duruma düşüldüğünde sıkkın ve üzgünken hatta, akla ilk gelen yine, tribündeki ‘sinema-tiyatro’ seyircisi. Taraftarı olmayan bir milli takım, bir milli duygu, bir ulusal hareket nasıl ilerleyebilir ki!