Olsun!

Beyazlılar sağdan, soldan bolca ileri gidiyor, ancak bu gidişler genellikle çok kötü pas ve ortalarla heba oluyordu.
Emre ile tek kişilik orta alan oyununu sürdüren Kocaman’ın ekibi, Dia, Gökhan Gönül ve Emre dışında, bal yapmayan arı kalabalığı gibi, boşu boşuna vızıldayıp duruyordu.
İkinci yarı da böyle başladı. Emre, orta alanda tek başına bir tarafını yırtıyor, Gökhan da sağdan gidip gidip Senecky’ye antrenman yaptırıyordu.. Ve böylece bir saat geçti. Bir saattir kapasitesi yettiğince bir şeyler yapmaya çalışan Kocaman’ın Fenerbahçe’si de bitti.
Ankaragücü, elini kolunu sallaya sallaya geçtiği orta alandan, rakip kaleye doğru gelmeye başladı yavaş yavaş. Sonra da gol atmaya...
Özellikle ikinci gol hem çok güzel hem de derslikti! Sestak, sözde şampiyonluk kovalayan Fenerbahçe savunmasını, yürüye yürüye, Ümit Özat’ın tesbihini dizer gibi geçti!
Bu sıralarda, her zamanki soğukkanlılığı ile olanları izlemeye devam ediyordu kenarda Aykut Kocaman. Hayrettir ki, bu sezon en kötü oyununu oynayan Alex’i çıkarmayı bile aklına getiremiyordu.. Ve bitik Niang, hala sahada top kaybetmeyi sürdürüyordu!
Varsın bu sezon da Kocaman’ın olsun! Hem, sadece futbol şubesi yok ki Fenerbahçe Spor Kulübü’nün; basketbolu var, voleybolu var, atletizmi var, var oğlu var...