Ne yaptın Alex!

Tamam! Attığın golden az önce, boş durumdayken topu sana aktarmayıp, bir kez daha hatalı şut tercihi yapan Semih’e kızmıştın. Ancak, o muhteşem vuruştan sonra bile geçmedi mi kızgınlığın ya da hırsın! Sonuçta seni seyredip keyif alanlar bunları bekliyor da, karşındakiler de insan sonuçta. O nasıl bir çalım öyle ya! Biz de oynadık çayırda, kumda! Biz de çok çalımladık, çok çalım da yedik aynı zamanda. Çok çalımlar gördük ve hatta taklit ettik, ezberledik. Böyle bir patlamayı, çıkışı, bitirişi, doğrusu uzun zamandır pek görmedik...
Uygun durumdaki Gökhan hareketlenmek üzereyken, topu isteyişinden belliydi aslında, bir şeylere niyetlendiğin. Bir çalım, sürüş ve pas yüzünden diken diken olur mu tüyler! Oluyormuş demek ki, sonunda bunu da öğrettin...
Kalede Volkan, ortada Aurelio ve Selçuk da yine çok iyilerdi. Lugano, “Edu mu, Lugano mu” sorusuyla gidip-gelenlere, son birkaç maçtır olduğu gibi yine yol gösterdi. Soldaki Carlos için kelam etmek zaten zor zanaat ve had meselesi. Sağdaki Gökhan’a, şimdilik sadece maaşallah yeterli!..
Uğur’a ise, en azından birkaç cümle ayırmak gerekir. Hani, seni senden eden formanın ağırlığı! Gençlerbirliği’nde oynadığını mı sanıyor ne! Bu ne rahatlık, bu ne özgüven. Huzurlarınızda, Fenerbahçe’ye gelmeden önceki Uğur Boral; kendine güvenince, kendine gelen...
Aziz Yıldırım’dan, kundaktakine kadar tüm Fenerbahçeliler’e tebrikler. Artık bundan sonrası farketmez. Bu yürüyüş devam ederse, hasabı seneye sorarız;, çünkü o zaman ilk 16 değil, çeyrek final bile kesmez...