İyi bir ekip

Manisaspor koşuyor, baskı yapmaya ve en azından topu alan rakip oyuncunun ilk hareketini rahat yapmasına engel olmaya çalışıyor. Bu arada, İstanbul’a gelen bazı takımlar gibi sadece kalesini korumak için de çabalamıyor. İleri çıkıyor, atak geliştirmek, gol atmak için uğraşıyor. Pozisyon da, gol de buluyor. E, helal olsun o zaman. İki takım arasındaki kalite ve hedef farkına bakıp, sonuç ne olursa olsun, Manisaspor’u takdir etmek gerek öncelikle...
Peki Fenerbahçe ne yapıyor? Savunmasının sağ kanadını Bekir ile korumaya çalışıyor, Önder ile göbeğinin yarısını. Sakatlıktan henüz çıkmış Alex’ten tam verim bekliyor. Andre dos Santos’tan ise ciddiyet!
Carlos yoruluyor, yorucu rakip karşısında. Kazım bile yıpranıyor, hatta bitiyor neredeyse. Baroni ilk kez bu kadar askıyor sanki Fenerbahçe’ye geldiğinden bu yana...

Lugano geride, Güiza ileride çırpınıp duruyor bir şeyler yapabilmek için. Bir de Emre var, aslında çok şey yapan ve başarılı da olan. Ne var ki, eski, bildik Emre karakteri yine karşımıza çıkıyor, tam övgüler dizecekken, Sarı-Lacivertliler’in dün akşamki en dirençli oyuncusuna. Kızarıyor ve çıkıyor boşu boşuna. Yani, kızarmıyor aslında! Kızarsa, dün akşama kadar çoktan kızarırdı zaten! O kadar çok deneyimi var ki bu konuda. Kızarmıyor bir türlü, kösele misali...

Volkan’ı geçen maç unuttuk, en iyilerden söz ederken. Aynı hataya düşmemek, bu kez unutmamak gerek. Üç puanın en az biri onun kesinlikle. Belki de ikisi, hatta üçü birden...
Tekrar, Mesut Bakkal’a ve ekibine tebrikler. İsim, isim ayırmaya da gerek yok hiç. Çünkü, onlar iyi bir ekip!