İşte futbol

Diyarbakırspor, sahanın hemen her metrekaresinde yakın oynayarak, baskı uygulayarak durdurmak istedi lideri. Yapabileceği başka bir şey de yoktu zaten güçlü rakibi karşısında. Ayağından, elinden, ciğerinden, kalbinden geldiğince mücadele edecek, rakibin hareket alanını daraltacak, ilk harekette işi bitirip, rakip oyuncuların dönmesine engel olacaktı. İlk toplarda rakibini rahat bırakması, kendi ipini çekmesi anlamına gelirdi Diyarbakırsporlu futbolcuların. Aradaki güç ve hedef farkı başka türlü kapatılamazdı.

Sezonun ikinci yarısının dirençli, mücadeleci takımı Fenerbahçe ise aslında yine aynıydı. Önündeki en büyük engel yine sahaydı. Fenerbahçeli üst düzey bileklerin el freni durumundaydı Saracoğlu zemini. Hem böyle bir zemin hem de çok koşan, mücadele eden bir rakip olunca karşısında liderin, tek şansı golü erken bulmaktı. O da olmadı. İlk yarının sonlarındaki pozisyonlardan biri olsa mesela, ikincisinde Kadiköy tribünleri yine gole doyardı.

En başından son anına kadar, çok keyifli ve gerçek bir futbol gösterisi izledi futbolseverler. Bu keyfin içine eden ne yazık ki Koray hocaydı. Kontrolü bir türlü eline alamayışı, faullerde dengeyi kuramayışı, sarı ve kırmızı kartlarda garip bir şekilde dengesiz davranışı haklı olarak tepki aldı. 27. dakikada Bilica’ya sarı değil kırmızı göstererek işe başlasa, belki daha sonra Güiza ve Semih’e yapılan bariz penal-tıları da cesurca çalardı. En azından, gözünün önündeki pozisyondan sonra, haksız yere Mehmet Topuz’u oyundan atmazdı. Her iki takım da takdiri hak etti, ancak Koray Bey sınıfta kaldı!