Her şeye rağmen

Önder’in rakiplerine uzak durup alan bırakışı, geri geri kaçışı herkesin dikkatini çekmiştir muhtemelen. Moskoflar’ın sürekli onun kanadından gelişi, kaçmamıştır gözlerden. “Bassana kardeşim. Ne geri kaçıyorsun!” denmesi doğal yani ilk bakışta. Ne var ki, sol kanatta Carlos, Vederson ikilisi ileri, geri nakış işler, her işte ve oluşta birlikte yardımlaşarak hareket ederken, sağda bir yalnızlık söz konusuydu Önder için. Deivid vardı ve yoktu önünde çünkü. Var olması, Önder’in ona göre davranmasını gerektiriyordu mantık icabı. Yok olduğunu bilse, daha farklı davranacaktı belki! İnter maçından bu yana düşüşte Deivid (o muhteşem füzeye rağmen).
İlk devreyi sağdaki sorunlarla birlikte önde bitirmiş, “Kafadan biraz sıkarsak, sonra kalbura bile çevirebiliriz” diye düşünürken, Edu’yu es geçmişiz. “Futbolun içinde var böyle şeyler” cümlesi bile teselli etmiyor bizi. Yenebileceğimiz, hatta son yarım saate önde girersek, epeyce eğlenebileceğimiz bir rakip karşımızdaki sanki.
Kezman’ın sinir bozucu top kayıpları bile kırmıyor ümidimizi. “Hadi Carlos, hadi Vederson, hadi seyrine doyum olmaz Alex; bitirin şu işi...”
Kırk yıllık Kanaryalar Yasin, Gökhan, Kazım da sahadalar neyse ki! Böyle bitmeyeceği kesin artık. Onlar da, tam takım durumun farkında. Mandrykin tek başına dirense de, geliyorum diyen beraberlik golü nihayet ağlarda...