Gerçekler!

Rahat ve güzel başladık. İlk 10 dakika bize aitti. 10 saniye önce fırsatı kaçıran Emre, ikinci şansta işi bitiriverdi. Bosnalılar için şok ve üzüntü demekti bu. Üzüntülerini ümitsizliğe çevirmek ise elimizdeydi. Orta alanda topu iyi tutan, iyi kullanan ayak ve beyinlerimiz vardı çünkü teoride. Ama ner’deee...

O, asıl sahiplenmemiz gereken bölge, rakibindi artık. Hele, 15 ile 40. dakikalar arası kevgir gibiydi, orta alanımız ve öncelikle bu nedenle savunmamız. Ne yemişsek yemiş, çıkamaz olmuştuk işin kibarcası!
25’te golü yedikten sonra, sıkıntılı sporcularımızın acil ve çok ihtiyaç duyduğu hocaları, mecazi anlamda babaları Fatih Terim ise, saha çevresinde turlamaktaydı o sırada. Yer, telsiz, duruşuna ait mekan ve teçhizatla uğraşmaktaydı, akın akın gelirken ev sahibi kalemize. Kara mizah, tek perdeee...

İkinci perde yok. Çoğu bitti çocukların. Sırayla, sapır sapır döküldüler yeşil çimlere. Plansız, programsız koşuşturmaktan, halsiz düştüler. Futbol oyununun Dünya Kupası perdesi tamamen kapanırken yüzümüze, geriye hayata dair gerçekler kaldı sadece.
Başımız sağ olsun. Hakkari, Siirt ve Van’daki açılım şehitlerimizin ruhu şad olsun. Megakent İstanbul’dakilerin de tabii. Canlarımızı yitirmemize neden olan her durum, topluca sahip çıkılması gereken ülke meselesi. Ancak, ikisi de sıradanlaşmış durumda ne yazık ki! Biri vatan uğruna, diğeri sudan sebeple...