Garip!

İleri gitmektense yerinde saymayı ve skoru korumayı tercih eden, kulübeden de bunun aksi yönünde dürtülmeyen garip bir havadaydı.

Bu durgunluğa rağmen, oyuncu değişikliklerinin 84. dakikada gerçekleşmesi, garipliğin en uç göstergesiydi. Oysa, en azından Niang, bas bas bağırıyordu dakikalardır “pilim bitti” diye.

Gökhan’la Mehmet en iyi günlerinden birinde değillerdi. Emre’nin sakatlıktan çıktığı her halinden belliydi. 16 sırt numaralı Brezilyalı orta saha oyuncusu yine gölge takibindeydi...

Lugano’nun ters kafa vuruşu direğe değil, filelere gitse, dün akşamki şampiyonluk müjdecisi galibiyet yerine, İstanbul’a lig ikinciliği garantilenmiş olarak dönülebilirdi.

Oysa, karşılaşmanın ilk yarısında da kontrol vardı, ancak her fırsatta hücum daha arzulu denenmekteydi. Niang’ın top kayıpları olmasa, Alex’in iki müthiş kafası fileleri bulsa, galibiyet hiç sıkıntıya girmeden çabuk elde edilebilirdi.

Bu garipliklerin bir numaralı nedeni stres olsa gerek. Onca tecrübeli futbolcuya rağmen bu kadar stres yüklenilmesi de, bir başka gariplik olsa gerek...

Eskişehir’deki muhteşem tribün gösterileriyle yine bir futbol karnavalı şeklinde geçen karşılaşmanın en iyisi galiba Yobo’ydu. Sonra Caner, Lugano ve tabii ki Alex onun hemen ardından geliyordu. Eskişehirspor’da ise, üç mutlak golü önleyen İvesa ve ikinci yarıda oyuna giren Pele en faydalı isimler olarak göze batıyordu...