Cumhuriyet Kadınları

Birkaç gün önce, “en az 50 bin kadın gider” diyoruz eşe, dosta, arkadaşlara. En gönülden Fenerbahçeli bile “yok ya, o kadar olmaz. 10 bin kişi gitse bile iyidir” diye karşılık veriyorlar. Öyle güçlü ki bu kanı, maçtan bir gün önceki yazımızda biz de “en az 20 bin” diye indirime gidiyoruz, abartmamak adına. Oysa 10 Temmuz’daki en az 100 bin kişilik yürüyüşün canlı şahidiydik, köprü yolunda!

..Ve maç günü, sabah saatlerinde farklı bir enerji beliriyor İstanbul’da. Kadıköy’e doğru akıyor, 81 gündür tek bir adım bile geri atmadan, gönül verdikleri kulüpleri ve o kulübün başkanı, yani reisi için direnen Sarı-Lacivert canlar. Birkaç gün önce “10 bin yeter” diyenler telefonlara sarılmış durumda, bilet bulma telaşıyla!

8 bin biletin basıldığını söyleyen Can Gebetaş’ı arıyoruz güneşin en tepede olduğu anlarda, “ya Can, oralarda mısın? Birilerine ulaş da söyle bilet bassınlar, yoksa büyük sıkıntı olacak akşam olduğunda.” Ardından stat çevresi ve caddelerden fotoğraflar düşmeye başlıyor sosyalinden, asosyaline kadar tüm medyaya. “Yemeği ocakta, çamaşırı banyoda, ütüyü fişte bıraktık geliyoruz” sloganıyla kalabalıklaşıyor Sarı-Lacivert kadınlar. Her yaştan, her inançtan Fenerbahçeliler, çılgıncasına koşuyorlar aşklarına.

Sonrası malumu herkesin ve kırılan kapılar da şahit; biletli taraftar sayısı 41 bin küsur olarak açıklansa da, 50 binden fazlası içeride, bir o kadarı da dışarıda...

3 Temmuz darbesinin en güçlü birliğine ve direnişine şahit oluyor sadece Türkiye değil bütün dünya. Bir sonraki günün birinci haberi olarak yer alıyor, 72 milletin yazılı, görsel medyasında.

20 Eylül 2011, 72 milletin tekrar hatırlamasını sağlıyor, bu coğrafyanın kadınlarının gücünü, bağlılığını ve davaları uğruna neler yapabileceklerini; tam 87 yıl sonra!

Aslında eşsiz cümleler kurabilmesi gerekir insanın, Dünya Fenerbahçeli Kadınlar Günü hakkında; tüyler ikide bir, diken diken olmasa!