Ciddiyet!

Rakibi kendinden ne kadar güçsüz de olsa, kolay kolay göremeyiz böyle istek, enerji dolu, çabuk ve ileriye oynayan bir ekibi yeşil sahalarda. Hani, kenardan “Tamam lan, siz de gidin” dese Ersun Yanal, Bekir’le Egemen de katılacak kıvamda ataklara. Kuyt’ı herkes biliyor, Caner’i bu sezon böyle görüyor da, Alper’i yeni yeni tanıyor futbolseverler enerji anlamında.

Baroni’nin alıştığımız basit top kayıpları ve Sow’un bazen nedense tekrarladığı topu ayağında çokça tutma takıntısı olmasa, gol sayısı daha fazla olabilirdi, futbol bakımından seyredenlerin coştuğu ilk yarıda. Belki de en önemli ayrıntı, böyle enerjik bir oyunun herhangi bir aralıkta değil, ilk 45’in tamamında oynanmasıydı aslında.

İkinci yarı ilki gibi değildi. Bunun yorgunlukla ilgisi hiç yoktu, hem sahadaki hem tribündeki Sarı-Lacivertliler erken kazandıklarına inandıkları bir maçın keyfini sürmekteydi! Sahadakiler çılgınca değil normal oynamaya dönmüş, ilk yarıda her olumlu harekete alkışla destek veren tribünler de şarkı, türkü moduna girmişti. Gaziantepspor 63 ve 65’de iki kere gol kaçırdı, 75’de de attı. Demek ki, o kadar güzel oyuna rağmen, üç puan henüz kazanılmamıştı.
Ciddiyet diye bir şey var tabii!