4+3=7

Cumartesi akşamı, daha ilk yarı bittiğinde 5 gol vardı. Dün akşam yoktu ve en büyük fark da buydu zaten iki kapışma arasındaki.

Yoksa, koşan yine sürati yettiğince koşuyor, basan yine basabildiğince basıyor, vuran yine vurabildiğince vuruyordu...
Alex yine “al da at” diyordu örneğin, tam üç kez. Hatta, taç atışıyla bile deniyordu gol pasını. Semih Petkoviç’in kafasına, Sedat Migros tribününün taa ortasına, Deivid kalecinin göbeğine, Murat Erdoğan dış yan fileye, Deniz Telsim’in üzerinden liseye gönderiyor, Mehmet Yıldız boş kale varken önünde, boş geçiyordu pozisyonu...
Fenerbahçe üç gün arayla ikinci kez, deli gibi istiyordu maçı. Hadi Gökhan, Uğur, Emre falan tamam da, Alex bile basıyordu olur olmadık yerde rakibine.

Süper Lig liderinin orta sahayı geçmekte zorlandığı dakikalar yaşaması ve bunların çoğu zaman mücadele bile etmediği için eleştirilen Fenerbahçe tarafından yaşatılması ilginçti oldukça. Varılacak sonuç ne olursa olsun, üç gün arayla Fenerbahçe, gerçekten Fenerbahçe gibi duruyor, davranıyordu sahada. Gurur duyuyordu, Sarı-Lacivert’e gönül verenler haklı olarak...

Hani, Bülent Hoca “6 yemeyiz, 8 yemeyiz” diyordu ya, bir anlık dalgınlık veya şaşırmışlıkla; hocam kusura bakma da, 6 da olurdu, 8 de, 9 da...

Bak, iki maçta 7 oldu bile. 7 de bir şeyler ifade ediyor biliyorsun birilerine. Bu toplara hiç girme...