Belli ki bir gün olacak

Maça kötü de başlamadı ama rakip bir dev; yakaladığı ilk pozisyonda golü buldu. Sarı Kırmızılılar’ın direnci doğal olarak kırıldı. İlk devre öylece eriyiverdi. kinci yarı Amrabat, Hamit’in yerine oyuna girdi, bir hareketlenme başladı. Faslı genç böyle oynasın biz de onu eleştirmekten vazgeçelim. Baskı 50’nci dakikadan itibaren başladı. Buna rağmen Ronaldo öyle bir pozisyon kaçırdı ki İspanyol olsaydık tüm saçlarımızı yolardık. Ama Eboue 2 dakika sonra skoru eşitledi. Ondan2dakika sonra ise Galatasaraylılar’a saç yolma sırası geldi, Sneijder kaçırdı ama tribünlere bir hareket de getirdi. Sonra kaçırmadı: 2-1. 3 dakika sonra Drogba spektaküler bir golle durumu 3-1’e getirdi. İşte bu andan sonra kıyamet koptu. Desibel ölçülse 2 katıyla rekorlar parçalanırdı. Tribünler coştu ve o anda herkesin kafasında şu soru belirdi: Eeeee böyle oynayabiliyorsan bundan önceki neydi? Ahlar vahlar arasında Ronaldo 90’da maçı bitirdi: 3-2.

‘Alkışladılar, alkışlandılar’

O andan sonra futbolculara verilen desteği göz yaşı dökmeden seyredene Galatasaraylı denmez, en azından ben demem. Neredeyse bütün takım tribünleri dolaştı, alkışlandı, en değerli gerdanlıktan daha değerli atkılar sahaya yağdı. Futbolcular da bir tanesini bile yerde bırakmadılar, gururla boyunlarına geçirdiler. Alkışladılar, alkışlandılar. Bir dünya devini devirmenin gururunu yaşadılar ama bu taraftarı teselli ikramiyesi kesmez. Şimdi önce ligde şampiyonluk sonra da gelecek ezon kendi liginde bir basamak yukarısı. İç kavgalar, acemilikler sayfaları bu galibiyetle bitsin, en üst seviyede kenetlenme ile en üst seviye için terler aksın.