Umudumuz Umut!

Roberto Mancini geldiğinden beri Galatasaray her maçta gol yiyor. Gol yemeden bitirdiği maç sayısı sıfır. Lider ile aradaki puan farkı dokuz ve Kadıköy’de tarihin en kötü futbolu oynanıyor. Şöyle ya da böyle takımın üzerinde hâlâ Fatih Terim’in gölgesi dolaşıyor. Ciddi başarılar kazanılana kadar da sürecek. Taraftar Konya’daki basketbol maçında bile Terim diye bağırıyor. Son olarak 10 kişi kalmış bir takımdan adı Real Madrid bile olsa dört gol yeniliyor. Fernado Muslera sakatlandığından beri kaleye gelen hemen her top gol olmuş durumda. Eray İşcan beklentilerin gerisinde kalmış, hayatında oynadığı profesyonel maç sayısı iki elin parmaklarını geçmemiş ve tecrübesi yok. Ancak şu anda Galatasaray’ı toparlayacak tek isim Umut Bulut olarak görülüyor. Hem Sivas hem de Real Madrid maçlarında gösterdiği direnç ve performansla takımdaki ışık kaynağı oluyor. Büyük takımlar en kötü durumlarda bile ufak bir ateşlenme ile toparlanırlar. Sahada basmadık yer bırakmayan, her topu kovalayan, rakiplerini zor duruma düşüren Umut, Galatasaray’ın umududur. Mancini’ye gelince, ilk gününde Nureddin Amrabat ve Emre Çolak’tan medet umması durumunda işinin çok zor olacağını yazdım. Amrabat ve Emre'nin Galatasaray tarihindeki en düşük oyun zekalı oyuncular olduğuna inanıyorum. Her zaman yanlış tercih yaparlar, hücumda topu kaybetmekte olan rakip oyuncuya faullü girerler. Mancini’nin Amrabat’a notunu Juventus deplasmanında yaptığı penaltıdan sonra notunu verdiğini düşünüp umutlanmıştım. Real Madrid maçında ilk onbir’de adını görünce puan almanın hayal olduğunu hissettim. Amrabat’ın yanında Emre de varsa Galatasaray kendi sahasında en zayıf takımı bile güç bela yenebilir. Mancini başarılı olmak istiyorsa ikisine de bir daha Galatasaray formasını vermemelidir.