Galatasaray'dan Barcelona'ya

2002 Dünya Kupası öncesi bu turnuvada hiç başarısı olmayan Türkiye, Rüştü-Alpay-İlhan Mansız takviyeli Galatasaray ile bronz madalyaya uzanmıştı. Başında ise Galatasaray’ın Fatih Terim ile uyguladığı sisteme sadık kalan, o tarihten önce ve sonra ciddi teknik direktörlük başarısı bulunmayan Şenol Güneş vardı. Yeni şampiyon İspanya ise 2002’de Türkiye’nin uyguladığı sistemi neredeyse bire bir uyguladı. Casillas, S. Ramos, X. Alonso ve Capdevila takviyeli Barcelona’nın başına iyi ağabeylik yapan, sessiz, sakin, koca turnuva boyunca sadece De Jong’un uçan tekmesi sonrasında isyan eden Vicente Del Bosque’yi getiren İspanya’yı bu gözle izledim. İki sezondur ortalığı birbirine katan Barcelona’nın yerden ayağa paslı, güzel futbolunu tıpatıp sahaya yansıtan Del Bosque hayatının en büyük başarısını yakaladı. Kariyerinde Real Madrid’in oturmuş sisteminin dışınca çalıştığı tek takım olan Beşiktaş’ta sudan çıkmış balığa dönen bir hoca’nın zirveye oturması ilginçtir. ‘Barcelona’yı dünyada hiçbir takım yenemez, Jose Mourinho hariç’ tezimi, Dünya Kupası öncesi çok farklı ülke takım yapıları nedeniyle dondurarak hata yaptığımı itiraf etmeliyim. Gerçekten son iki sezonun Barcelona’sını Mourinho dışında hiçbir takımın yenemeyeceğini biliyorum. Avrupa’da Inter haricinde Mourinho’nun başında olacağı en az 5-6 takım daha Barcelona’yı altetme potansiyeline sahiptir. Ama Mourinho’suz hiçbir takımın Barcelona’yı devirme şansı yoktur.

Mesut’un maç sonlarında fiziken düşmesi dışında mükemmel-ötesi oyuncu olmasına rağmen Dünya Kupası’nda en beğendiğim ismin Sergio Ramos olduğunu eklemeliyim. Bütün sezon Maicon, Dani Alves gibi iki bekin gölgesinde kalan Ramos’un kalite farkı Güney Afrika’da ortaya çıktı. Futbolun iki yönünü oynayabilen, kafasını kaldırıp önündeki adama çarptırmadan top kesebilen savunmacılara bayılıyorum. Başta Sabri Sarıoğlu olmak üzere sıkıntı çekenler Ramos klibi yaptırıp, sabah-akşam izlesinler. Ramos üstelik bekliğini de unutmadı.