Yeni oyuna zaman yok

Şimdi daha fazlası istenecekti, daha iyisi. Şampiyon böyle oynamazdı. Travmalar unutulmuştu. En büyük tehlike de... Abdullah Avcı’nın gelişiyle birlikte; her daim yüksek olan ancak sağa sola savruk Trabzonspor enerjilerinin tümü bir orta noktada toplanmış ve büyük bir sinerji elde edilmişti. Hocanın iletişim dili, takıma, oyuna olan inancı yükselmişti. O da “En iyi bildiği oyunla” hatta onu Avcı yapan oyunuyla umutlandırmış, ikna etmiş, sonrasında da istikrarlı bir şekilde şampiyonluğa uzanmıştı. Yeni sezonla birlikte ne değişmişti peki? Değişen şuydu. İnsanoğlunun dünya döndükçe o değişmeyen , “Fazlasını isteme” duygusu. Buna yanıt vermesi gerekiyordu Abdullah Avcı’nın. Kimse gidenlere, sakatlıklara, hedefteki takım olmana bakmayacaktı. Daha iyisi olmak için farklı olman bekleniyordu. Sinerjinin kaybolmaya başladığı, enerjinin savrulmaya meylettiği şu günlerde duruma dair, oyuna dair öncelikli bir tahminim var. Kötü de (Sabır, pas, takım savunması vs.) oynasa kazanmak Trabzonspor’u şampiyon yapmıştı değil mi?

Vefa kalmıyorsa eğer...

Artık, “Kötü de olsa” seçeneği kabul görmüyordu. Hoca da bunu fark etti ve bilmediği diyemem ama inanmadığı bir oyuna yönelmek zorunda kaldı. Eski ama şampiyon yapan oyuna sabır yok, yenisine zaman ve ortam yok. Dikkat edin mevkilerinde oynamayan oyuncular görmeyecektik ama görmeye devam ettik. Bir Visca sakatlığı her planı bozdu ayrıca! Takım içi dengeler, maaşlar, huzursuzluk iddiaları, hoca başkan iletişimsizliği gibi dedikodusal konular da var ama dedikodudan öte değil... Nesini konuşalım! Fırtınayla özdeş Trabzonspor, bu kez sular sellerle imtihanda, bakalım nasıl verecek. Yıllar sonra gelen şampiyonluğun kredisi bu kadar erken ki sezon başından itibaren tüketiliyorsa, vefası da kalmıyorsa, “Artık sen de herkes gibisin” der geçerim ben de. Bir atın koşamaması, komutana bir haberin yetişememesi dolayısıyla savaşın kaybedilmesine mal olabilir. Böylece bir çivi yüzünden bir ordu yenilgiye uğrayabilir.