Sonsuz teşekkürler

Mükemmel bir koreografiyle başladı karşılaşma... Şanlı bayrağımız, kurtarma ekipleri, ülkelerin bayrakları, enkazlar, yaşama tutunan bebek ve kahraman Proteo... Tribünlerde her rengin mükemmel temsili, formalar, kaşkollar, bayraklar... Trabzonspor sokakları bir ağaç gibi hür, bir orman gibi kardeşcesineydi. Sonuç hiç kimsenin umurunda olmayacaktı. Dert çok başkaydı dün gece. Dert bir, dert ortak, sevdamız bir, sevdamız ortaktı. O kadar doluydu ki herkes, ekranları başında olanlar, tribünlerde yerini alanlar... Dokunsalar da dokunmasalar da ağlayarak geçirdiğimiz günlerin zirve gecesi olacaktı adeta. Koreografi bir taraftan yükselirken, tulumun o gizemli sesiyle de göz yaşlarımız adeta sel oldu... Şehirler, şehirlerimiz, tek tek ‘Buradaydı’. Tam da kalbimizin ortasındaydı... Asla bir Avrupa maçı değildi, bir Milli maçtı ve maçı Milli hale getiren herkese sonsuz teşekkürler.

Asla bir maç değil

Dün gece maç sonlarında genelde göz yaşı döktüğümüz bu oyunu, belki de ilk defa en başından itibaren dolu gözlerle izledik ülke olarak. Bu duygu karmaşasında oyuncular da görevlerinin ağırlığının altından kalktılar. Onlara da sonsuz teşekkürlerimizle. Dün gece asla bir futbol maçı oynanmadı çünkü. Ve futbol belki de hiç bu kadar ‘asla futbol’ olmadı...