Şimdi değilse ne zaman!

Nenad Bjelica mecburiyetler nedeniyle ortada ve defansta değişikliklere gitti. Denswil ve Berat tercihlerinin anlaşılır tarafları vardı, ancak sağ tarafta Larsen tercihinin anlaşılır yanı yoktu. Haftalardır iyi işler yapan Mehmet Can bu kez kenardaydı. Teknik adamın elbet bir bildiği vardır diye düşündüğümüz bu kaçıncı hafta oldu, hatırlamıyorum. Ancak rakibi iyi analiz yaptı ve görülemeyeni gördü diye de düşündük. Ve o gözle bakıp karşılaşmaya odaklandığımızda, geçen haftadan bu maça bir arpa boyu ilerleme kaydedilmediğini anlamamız güç olmadı. Evet Trabzonspor son performans verileriyle bakıldığında Adana Demirspor karşısında zorlanacaktı. Maçın favorisi ev sahibiydi. O nedenle de başka şeyler yapılmalıydı. Aynı şeyleri yaparak bir ileri bir geri giden takım görüntüsüne büründü Trabzonspor.

Mesela Umut Güneş...

Değişim, gelişim, maalesef söz konusu bile değil. Adana Demirspor karşısında “başka şeyler denenecek miydi?” sorusuna cevap; kocaman bir “hayır” oldu. Adana Demirspor oyunu istediği gibi yöneten takım olarak da ilk bölümü attığı golle süsleyen taraf oldu. Oyunun ikinci bölümünde önde baskılarla oyun üstünlüğü kurmaya çalışsa da geçişlerle kalesinde yine tehlike gören taraf Trabzonspor oldu. Bardhi tercihi de arızalı bir tercihti. Açık konuşmak gerekirse... Trabzonspor’un ne oynadığına dair konuşmak ve yazmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Yumuşak bir orta saha. İşe yaramayan bir ilk kurgu. Hamlelerin gecikmesi ve tuhaflığı... Dakikalar 52’yi gösterirken bir türlü başlamayan oyun! Balotelli’nin yay üzerinde özene bezene rahat rahat attığı şut... Maça dair benim aklımda yer edenler bunlar. Son not: Bu orta sahaya ihtiyaçtan alınan yüksek maliyetli Umut Güneş nerede mesela... Radikal kararlar şimdi değilse ne zaman?