Kazanarak doğruyu bulmak

Kırk yılda bir indiği çizgide topu rakip kalecinin kucağına atan bir sağ bekiniz ile yüzü kendi kalesine, sırtı iki rakip oyuncuya dönükken topla artistik dönmeye çalışan bir sol bekiniz olunca ‘Önemli olan kazanmak’ değil de başka ne olabilirdi ki? Yine zor maç oldu Trabzonspor adına. Dakikalar 80’leri gösterirken rakibinin üçte biri kadar faul yapmıştı Trabzonsporlu oyuncular. Oynamak isteyenle, oynatmak istemeyen farkı olarak da değerlendirilebilecek bu rakamlar, bana göre mücadeledeki zayıflığına işaretti yine. Fountas’ı beğendim ben. Visca’yı da aynı şekilde... Ama bekleri bu kadar verimsiz olunca kanatlar ofans mı, defans mı yapacak, asli görevleri neydi, bilemedim. Hâl böyle olunca; Onuachu da bir o yana bir bu yana koşmak, presten kaçmak, göğsüyle de boşluğa ya da rakibe indirmek harici pek bir varlık gösteremedi. Zemin kötüydü. Oyunu elbette etkiledi ama Trabzonspor’un oyunu yine istenen hız ve seviyeye ulaşamadı.

Sabır ve stres...

Bu kadro mühendisliği ile bundan iyisini bu sezon izlemek belki mümkün ama yine de zor olacak gibi duruyor. Devre arası transferleri genelde işe yarar transferler olmuştur. Yine öyle bir dönem bekliyorum. Şampiyonluk sezonunun bir evveli de böyleydi. Benzerlikler çok o anlamda. Trabzonspor ve Abdullah Avcı taraftarlarına önce ‘Sabrı ve istikrarı’ yeniden hatırlatıyor gibi duruyor. 90 dakikayı takımla aynı stresi yaşayarak içselleştirin gibi bir mesaj bu. Hedef önümüzdeki sezon şampiyonluk ve bu yıl da lig üçüncüsü olabilmek. Bir de Türkiye Kupası alır bu takım. Önemli olan kazanmaktı. Çünkü kazanarak doğruyu bulmak, kaybederek ders almaktan daha az maliyetli.