Tehlike çanları!

Galatasaray sevdalısı olduğunu iddia eden bir kısım taraftardan söz ediyorum. 500 yıllık bilim, kültür, eğitim zenginliklerine son 100 yılda spor erdemi renklerini de katan çağdaşlığın tribün resmi böyle mi olacaktı! Neden sadece Cim Bom’a katkı yapmayı düşünmez, sahadaki futbolcularıyla bütünleşmezler? Niçin stadyumda olmalarına rağmen futbol keyfi ve değerleriyle ilgilenmez de, ilgisiz yer, kurum ve kişilere en olmayacak küfürlü sloganlarla hakarete çalışırlar? Sevgili dostlar sporun öncelikli amacı, yarışa katılabilmeyi sağlayacak performans olmalı. Ne pahasına olursa olsun kazanmak ve bu uğurda rakipleri aşağılamak değil. Zaman zaman Galatasaray kazanacak, zaman zaman da rakipleri. Hem doğanın, hem de yaşamın gerçeği bu değil mi? Galatasaray’ın performansı ve gücü zaman zaman sportif zaafiyetler yaşayabilir. Ama geçmiş dönem örneklerinde de şahit olunduğu gibi bu zaaf giderilir. Hatta eskisinden çok daha güçlü hale de gelinebilir. Bu bir realite. Pekiii... Her geçen gün erozyona uğrayan, hatta kaybolan ‘Galatasaray Tribün Kültürü’ hakkında ne düşünüyorsunuz? Ne olacak tribünlerin vaziyeti? Bu camia çoook uzun yıllar sportif başarısızlık mahkumu olduğunda dahi tribün terbiyesini bozmamış, kendisine ve rakiplerine karşı geleneksel nezaketinden asla taviz vermemiştir. Ne oldu da örnek portre gölgelendi? Hatta kirlendi. Bu sorun nasıl çözümlenmeli? Stadyumları küfür, kafir ve lanet kusulan mekanlar olmaktan kurtarma görevini her sporsever üstlenecek, başka çare yok... Başarı veya başarısızlığı aynı olgunlukla paylaşma kültürü de tribündeki yerini acilen almak zorunda. Spor seyri komplekslerin, aşağılık duygularının dışa vurum platformu değil, bir büyük keyif diye bilinir uygarlığın egemen olduğu yerlerde. Galatasaray Kulübü 100. yıl adına tüm birimleriyle taraftarına layık olabilme çabasında... Ya tribünler? Suat Kaya’nın veda gecesi, Galatasaray tribün çirkinliklerinin de jübilesi olmuştur inşallah... Aksi halde tehlike çanları çalıyor... Hem de fena halde çalıyor!