Sabret gönül...

Galatasaraylı uzun süredir sabrediyor... Sanki ‘Sabret gönül, bir gün olur bu hasret biter’ şarkısının Sarı-Kırmızılı versiyonu. İnşallah ‘Makber’le bağlanmaz sonu! Her sezon neredeyse tepeden tırnağa yeni kadrolar, yetmedi devre arası doldur boşaltlar ama netice? Hatice...

Yine Haticeli gecelerden biri daha. Olimpiyat Stadı’nda gözüken şu; yeni bir kadro daha yapılmış ama takım olgusu oluşmamış. ‘Sabret gönül birbirleriyle kaynaştıklarında iyi bir takım ortaya çıkabilir’ diyenler de olacak elbette ama ya tren kaçar ve panik başlarsa... E onu da dert etmeyin, Play-Off var nasılsa da! Peki henüz oralara bile gelemeden ‘off’ olunursa? Böylesi bir tehlikeyi göz ardı etmek mümkün mü? Bakar mısınız Abdullah Avcı’nın ekibine? Onlarda da değişen bir çok adam var ama takım gibiler. Tamam top daha fazla Galatasaray’da kaldı da, çok sevenin çok çocuğu olur diye bir şey yok ki. Zaten Muslera da topu severken kucağından düşürmüştü değil mi? Efe ve 1-0 önde Avcı.

Galatasaray’ın dizilişi bir tuhaf, oynadığı futbol bir başka tuhaf. Futbolcuların da araları açık! O kadar mesafe var ki, aralarında alış-veriş yaparken Avcı’nın adamları yerlerini alıyor, güzelce yerleşip Aslan’ın pusuya düşmesini bekliyor. Rakibi şaşırtacak, ya da dengesini bozacak hiçbir koşu yapmayı beceremeyen Aslan’lar da ‘çat’ diye kapana! Düşünün sözde savunma arkasına inmeyi başarmış Galatasaraylı dahi çareyi 30 metre geriye topu çıkarmakta buldu. E çareyi orada bulursan golü de bulamazsın elbette. Rakibi şaşırtacak veya pozisyon dengesini bozacak koşulara rastlanılmayan, hücumda çoğalamayan, bir Galatasaray. 5 arkadaşı hücumdayken kendi alanından ‘acaba ne olacak?’ diye 6 kişisi bakan bir 11... Sonra ilerideki 5 kişi geridekilere bakarken yenilen gol ve 2-0 Webo’dan...

Galatasaray’ın oyun anlayışından, saha yerleşimi ve mücadelesine, elbette futbolcu seçimlerine yanlışlarla başladığı lig serüveninde, aynı inat devam ederse daha çoook hüsranlar yaşanır. Ehhh bize de Abdullah Avcı’yı kutlamak yakışır. Tebrikler.