Ama olmaz ki!

Bir baba oğlunun, okul birincisi olmasını ister. Hatta ‘Mecbursun’ diye baskıda kurar. Ama gönlündekini beceremeyen evladına hakaret eder mi? Baba dahi olsa, çocuğunu aşağılama, hakkı olamaz. Gönüllerdeki zirve sağlanamadı diye, hiç kimseye eziyet edilemez. Allahtan reva mı, çalışan, emek harcayana hakaret. Onca alın teri ve çabayı görmezden gelmek. Bir baba evladını her platformun zirvesinde olmaya mecbur edemediği gibi çocuk ta babasına şehrin en başarılı iş adamı veya tepedeki memuru olması şartını koyamaz. Anlayış ve hoşgörü şart. Namuslu ve erdemli herkes çalışır, çabalar nasibini yakalar. Hiç kimse durduk yerde biryerlere gelemez ki. Yetenek ister. Kalite ister. Bilgi, eğitim ister. Gereken her şart yerine getirildikten sonra da sabır ister. İnsanoğlu hiçbir platformda rakipsiz değil. Yaşam bir yarış. Üstelik ahlak gerektiren, kurallara mutlaka uyulması gereken bir yarış. Bu nasıl bir kültür, nasıl bir garabettir ki, kendi yapamadıklarımızı illede başkasının yapmasını istiyor... Olmayınca da, kellesine talip oluyoruz. Ne kötü, ne çirkin bir yapı bu. Kendi yakınlarına yapamıyacağını, elin evladına, Allahın kuluna nasıl reva görüyorsun? Olimpiyat Stadında yaşanan bir kötü örnek, mide bulandıran çirkinlikti maçın son anları. ‘Her zaman her yerde seninle’ diyenler ne geçmişe saygı duyuyor ne de görevini yapmaya çalışanlara sabrediyor. Üstelik hakaret ediyor. Yazık. Bu modeller sahadakilerin onca emeğini, yaşanan bunca zaferi nasıl unuttu? Nasıl inkar etti. Tarih yazan, milyonlarca Türk’ü sevinçten sokağa döken, yurt dışında boynu bükük gezenleri yüceltenleri tarih te, Yüce Türk Milleti de yüreğine yazdı zaten. Üç beş sözde spor yazan , konuşan, leşker ve Galatasaray düşmanının dolduruşuna gelenleri neresi yazacak. Günah ve ayıplar defteri mi? Türkiyenin en çağdaş kulübünün tribünlerinde, futbolumuza yıllarca şerefiyle emek vermiş, tarih yazmışlara reva görülen bir rezillik örneği... Ama olmaz ki... Ama kabul edilemez ki.