Uzatmaları oynuyoruz

Adalet duygusu derinden sarsılmış bir toplum burası. Herkes derin bir mağduriyet duygusuna hapsolmuş. Fenerbahçeli'si de Trabzonlu'su da. Ölümüne düşman olanların ruh halleri aynı.

Bu korkunç dünyaya hapsolmuş, en güçlü, en iyi ama en mağdur olanın biz olduğunu haykırıyoruz. Ve bir tek kendi tarafımızda olanlar dinliyor bizi...

Bir tek kendimize konuşuyoruz.

İddiamıza kalmayıp güçsüz hissetmeye başladığımız anda da başvuracak tek yol olarak şiddet kalıyor. Dün Avni Aker’de yaşanan bu... Maçı kaybetmek artık kimsenin umurunda değil. Bir dakika sonrasını düşünemez halde herkes.

Birbirlerini dinlemeyen, sadece kendilerine hak verenlerin kaderi bizimkisi.

Ve son nokta herkes için hep aynı... Ağır bir şiddet. Volkan ölebilirdi. Bunu yapacak kadar kendisini kaybedebiliyor oradaki adam.

Daha vahimi, hakem de bu şartlarda dahi maçın oynanabileceğini düşünüyor. Baki Tuncay Akkın bir taraftan kafasını koruyarak diğer taraftan Caner’i itiyor ‘Hadi kullan artık şu korneri de git yanımdan’ der gibi.

Böyle bir yer burası. Ayarı bozan bir mağduriyet edebiyatı.

Herkes her şartta hep haklı ve hep mağdur ve hep güçlü...

Şimdi ne olacak? Fenerbahçeliler korkunç şiddete feryat edecek. Trabzonsporlular ‘Adalet ve düzen istiyorsunuz ama kupamızı vermiyorsunuz’ diyecek...

Ve sadece kendilerini dinleyecek, karşı tarafı hiç duymayacaklar.

Hakem de aynı TFF gibi maçı yönetemeyecek durumu idare etmeye devam edecek...

Dün hakem ilk yarının 55. dakikasında maçı durdurdu. 10. dakikada yapması lazımdı. Kimseye bir şey olmadığı için şanslı... Olsaydı yaptığı sadece bir hakemlik rezaleti olmaz, suç olurdu...

O şanslı!

Ama biz öyle değiliz. Hiç değiliz...

Uzatmaları oynuyoruz hep birlikte.

Hep en güçlü ve hep en mağduruz.

Haklı olmanın dayanılmaz mutsuzluğunda debeleniyoruz.

Mesleğe başladığımda mevzu vahimdi. Şimdi daha vahim. Yarın çok daha vahim olacak.

Çünkü hepimiz Bülent Yıldırım’ız bu dünyada. Uzatıyoruz. En mağduruz ama en güçlüyüz.

Kederimiz de şiddetimiz de bundan.