Necati ateş gibi

Mersin İdman Yurdu bir takımdan çok ikinci sınıf bir koleksiyon topladı bu sene. Hayır oyuncuları küçümsemiyorum. Aksine takım olmanın küçümsendiğini düşünüyorum.

Ülkenin parlak teknik adamlarından birine sahipler, parayı da çok önemsemiyorlar belli ki ama bir gariplik var ortada.

Bu teknik adam ve kadroyu, takım topa sahip olsun, pas yapsın, teknik göstersin diye kurarsın. Yani tecrübeli birinci sınıf bir takım olsun diye. Ancak, Barış oyundan atılana kadar garip bir savunma oyununa hapsoldular. Ve bu oyun bu takımın işi değil. Bu kadronun asla yapamayacağı bir şey bu.
Yine de Ceyhun’un presiyle tek ayak üzerinde yakalanmaları sonucu Necati’nin kafasından yedikleri gol dışında onları sadece Elmander’in ısrarlı baskısı tehdit etti. O sakatlatlandıktan ve gol geldikten sonra ise maç neredeyse durdu.

Galatasaray’da ilgi çekici olan ise Melo’nun yokluğunda her biri yıldız ve adayı kategorisinde sayılabilecek oyunculardan kurulu orta sahanın ortak hiçbir şey yapamayışıydı. Herkes sırayla bireysel bir gösteri sundu. Kötü değillerdi. Ancak ortak bir organizasyon asla sergileyemediler.
Yani aslında iki takımın da sorunları ve silahları aynıydı diyebiliriz. Ligin kendi klasmanında, kalburüstü oyuncularından kurulu ama organize olamamış ekipler. Ve bu sahnede parlayan oyuncu, müthiş bir soğukkanlılık ve akılla oynayan Necati.

Eğer 21 yaşında bu olgunluğa ulaşabilse bir dünya starı olabileceğini gösterdi dün. İlk golünde de aldığı penaltıda da. Ne ilginçtir ki, yılın transferi olmaya çok yakın...