Her şey olabilirdi, hiçbir şey olmadı

Sanırım Abdülkadir’in en azından bir süreliğine sadece sahanın içinde kalacağı, hatta bu oyuna neden aşık olduğunu, neden seçildiğini yeniden hatırlayacağı bir ortama ihtiyacı var. Bu kadar çok düşünüp baskı hissederken yeteneklerini sergileyecek bir ruh hali mümkün olmuyor. Kafası o kadar bu baskıyla meşgul ki oyunla ilgili bir plan yapamıyor. Her seferinde gidip duvara tosluyor. Hayalet gibi… Ve bu yeteneğe çok yazık oluyor. İşte bu halde yaptığı top kayıplarının birinde Galatasaray golü buldu. O daha da dağıldı. Avcı’nın müdahalesi, erken oyuncu değişikliği, mecburiyet oldu.

Baskıyı katladılar

Terim’in planı başta işe yaradı. Öndeki dinamik ekibi Emre ve Halil’le zenginleştirmişti. Baskıyı yapan onlar oldu. Trabzon pasla çıktığında 2. bölgede hata kovalayıp hızla rakip kaleye gittiler. İsmail ve Ömür’ün üzerindeki baskıyı katladılar. Topyekun pasla rakip alana yerleşen rakiplerini tereddütte bıraktılar. Dinamizmleri, atletizmleri yettiği sürece başarılı oldular. Morutan ve Emre’nin oyundan çıkışları bu dinamizmi köreltti.

Onunla başa çıkmak zor

Trabzonspor’un Gervinho ve Djaniny’nin yokluğunda yaşadığı hücum repertuvarı daralmasını Galatasaray’ın zorunlu değişiklikleri dengeledi diyebiliriz. Tabii Nwakeme’nin inanılmaz becerisiyle. Herkes onun hangi çalımı ya da şutu nasıl atacağını biliyor. Ama o yine de en iyi şekilde atıyor. Onunla başa çıkmak zor. Son 20 dakika içinse herhangi bir yorum yapmak manalı olmaz. Tamamen doğaçlama bir git-gel. Her şey olabilirdi. Hiçbir şey olmadı.