Gülüm Ersan

Arkadan Jones ve Veli’nin de desteklediği, Motta’yı da hücumun sürekli bir parçası yapan oyun neredeyse ligin başındaki bezdirici seviyedeydi. Eskişehir’in her hâl ve şartta pasla çıkma planına karşı bu oyun son derece iyi de işledi. Hem rüzgar işlerini zorlaştırıyordu hem de Beşiktaş’ın baskısı...

Ancak bu plandan pozisyonlar istenen seviyede çıkmadı. Çünkü sonlandıracak olan vazgeçilmez adam yoktu. Almeida neredeyse hiç pozisyon olmayan maçlarda gol atabilen bir lokomotif son dönemde. O olmayınca plan tutmmadı. Bir kez Gökhan Gönül’ü arka direkte buluşturabildiler. O da Boffin’i göğsünden şişledi.

Bu ahval ve şerait altında Eskişehir’in dakikalar geçtikçe dirençlenmesi doğaldı. Bu arada bir parantez açıp Boffin’i tebrik etmek lazım. Herkes yanındakine pas atmakta zorlanırken, o bu rüzgara karşı 60 metrelik autlar kullandı ve takımına nefes aldırdı.

İkinci yarıda ön alan presi bu kez Eskişehir’den geldi. Beşiktaş rakibinin ilk yarıdaki haline oranla daha fazla çıksa da Eskişehir büyük bölümde topa sahip olabildi ve rakip alanda çok pas yaptı. Ancak onlar da kaleyi unuttu. Sürekli ekstra pasla Beşiktaş’ın savunmada toparlanmasına zaman tanıdı. Erkan da kaleye uzak ve topu ezen oyuncu olunca onlar da sadece birkaç uzak şutla Tolga’yı yokladılar ama zorlayamadılar.

En fazla beraberliği hak ettiler bu durumda. Ama büyük takımla oynuyorsanız buna güvenemezsiniz. Sadece artistik oyunla olmaz. Nitekim değişiklikleri de hiç bir işe yaramayan Beşiktaş topları maç boyunca en kötü kullanan oyuncusu Gökhan’la kullandığı serbest vuruştan Ersan’la golü buluverdi. Ve takımını hayatta tuttu.