Galatasaray abi gibi

Ancak dün göründü ki ideale yakın orta saha oyunda olduğu sürece en azından bu seviyede Galatasaray’ın sorun yaşaması pek mümkün görünmüyor. Hele de Akhisar seviyesindeki rakiplere karşı.

Gerçek olan şu: Maç boyunca bir Akhisarlı’nın bir Galatasaraylı oyuncuyu toplu ya da topsuz koşuda geçme yüzdesi herhalde yüzde 1 civarında olsa gerek. Böyle bir denge(sizlik)te içinde Selçuk-Melo-Hamit-Emre dörtlüsü açık ara fark yaptı.

Şampiyonlar Ligi yıpratıcı olabilir. ManU deplasmanında korakor bir 90 dakika oynamışsanız dönüş sancılı olabilir. Ancak Galatasaray için ManU maçı daha çok seviye yükselten bir antrenman olmuş gibiydi.
Avrupa’daki bu gerçek test ekip için psikolojik bir eşiğin geçişi sonucu doğurmuş.

Öyle ki dün çok az çaba sarf ederek, neredeyse kendilerini taklit ederek, sadece bildik şablonlardan kopmama disipliniyle alıp gittiler oyunu. Pozisyon vermeden. Belki çok pozisyon bulmadan ama kontrolü asla kaybetmeden.

Öyle ki Terim’in sol bekte denediği Riera’nın performansını değerlendirmek mümkün değil.

Galatasaray başka bir ligden değil, başka bir yaş grubundan oyuncularla karşılaşmış gibiydi. Rakibi çok üzmeden kendisini pek yormadan, analizi yapılamaz bir oyunla kolayca 3 puanı aldılar.

Sadece bir oyuncu için bir not düşmek gerek. Burak’ın yurt içi ve dışı performansındaki farkın psikolojik olduğunu düşünüyorum. Burada rahatça yaptıklarını dışarıda yapamayışının fizik ya da teknik bir sebebi yok.

Takımının geçtiği o eşiği Burak’ın geçtiği gün başka bir santrfor göreceğiz.