Umut var ya inanç?

Maçın 90. dakikasında Gökhan’ın ortasında Musa’nın kafasına Giray gövdesini siper etmemiş olsaydı Tolga’nın yapacak bir şansı olmayacak şampiyonluk umudu da zayıflayacaktı.

Umut’tan her takıma lazım lazım olmasına da; ligde, Avrupa’da her kulvarda kale önündeki bitiricilik işini de ona bağlamamak lazım. Biraz şanslı, biraz dana becerikli olsa 30 golü bulmuştu, astronomik teklifler arasından tercih yapıyordu. Trabzonspor’un rakip sahaya kabus gibi çökerek başladığı maçın daha ilk 3 dakikasında kaçırdığı iki gol rakibin çözülmesini engellerken, kendisi de gol noktalarından kaçar oldu. Trabzonspor’un şampiyon olabilmesi için Umut’un kendisinden beklenen golleri yapması lazım ki ona çok yakışır...

Ligin belki de en zayıf halkası olan, az yese de atamayan Konyaspor, kazanmaya mahkum olduğundan savunmasını önde kurmaya çalıştı ama rakip kaleye gitmekte çok zorlandı. Tek net pozisyonu Robak’ın ayından yakaladı, Tolga’nın kurtarışı harikaydı.

Egemen maç eksiğine rağmen takımın en iyilerinden biri olarak oyunu iyi başlattı, gol pasları verip, gol de kaçırdı ama rakip sahada gördüğü sarı kart kaptana hiç yakışmadı.

Giray maçın en kritik kurtarışını yaptı, kanatlar bekleri hücumda etkili olamadı. Golün ardından defans arkasına yapılacak boş koşularla Trabzonspor’un çok sayıda pozisyon bulacağını düşünenler hayal kırıklığına uğradı. Selçuk, Ertuğrul’un markajından kurtulamayınca ince işler Jaja ve Alanzinho’ya kaldı. Jaja sahada mumla aranırken, Alanzinho belki de takımda ayağına en çok yakışan adamdı. Ancak golle biten hücumda müthiş ara pasını veren ve takımın en iyisi olan Colman’dı...

Kötü oynarken kazanmak elbette üzülecek bir şey değil ama, iyi oynamak lazım, coşkuyla oynamak lazım, futbolcuların gözlerinde o inancı görmek lazım, gözlerde acı ve endişe değil neşe görmek lazım.

Başarabilirler...