Mancini sayesinde

Kabus gibi bir ilk yarıydı. Mourinho’nun Chelsea’si öyle bir savunma yaptı ki, izlerken benim içim sıkıldı. Adı, pozisyonu ne olursa olsun, egolarını soyunma odasında bırakmış Chelsea’li oyuncular sahanın her yerinde olağaüstü bir savunma yaptılar. Eboue’nin kaleye 70 metre mesafede dahi olsa yaptığı pas hatasına da cezayı kolayca kestiler. Üç pas, kolay ve güzel bir gol... Galatasaray’ın koca 45 dakikada Hajrovic’in kaleyi tutan tek şutu dışında bir tehdit yaratamaması ikinci yarıya da pek olumlu, bakamamamızı sağladı.

Ancak burada da geldiğinden beri yaptığı onca güzel işe rağmen, bizlerden hakettiği övgüyü yeterince alamayan Mancini sahne aldı. İlk yarıda 4-4-2’den, Hajrovic’i çıkartıp Yekta’yı alarak 4-3-3’e dönen İtalyan hoca, ikinci yarıya da Hakan’ı çıkarıp Semih’i oyuna sokarak 3-5-2’ye dönerek başladı. 3-5-2 ve Yekta’nın varlığı oyunun kontrolünü Galatasaray’ın ele almasını sağladı. Yekta büyük oynarken, Melo ve Selçuk’u rahatlattı... Drogba formdaki günlerini hatırladı... Dönen topları kazanan, sağ kanattan-sol kanattan gol arayan Galatasaray, Drogba’nın indirdiği topta Selçuk’la belki direğe takıldı ama aradığı golü de yakaladı. Sneijder’in güzel ortasında Chedjou, Galatasaray’ın tur umudunu İngiltere’ye taşıyan golü attı. Gol güzeldi, sonrasındaki oyun çok daha güzeldi. Galatasaray’lı futbolcular Barcelona’lı futbolcuların özgüveniyle oynamaya başladı. Dönen topları kazandı, birebirleri kazandı, futbolu güzelleştiren ince işler yaptı ancak ikinci golü bulamadı. Telles’in vuruşu gol olsa, şahane olacaktı. Ancak çok önemli bulduğum bir kazanç sağlandı; psikolojik eşik aşıldı.

Skor 1-0’ken Hazard’ın olağanüstü pasında Torres’in vuruşunu kurtaran Muslera elbette alkışı en çok hakedenlerin başında geldi. Bireysel bir-iki hata yapan Eboue dışında herkes görevini layığıyla yaptı. Rövanş maçına umutla bakmak için çok sebep, kadroda çok da kaliteli oyuncu var.

Skor avantajı Chelsea’de gözüküyor ancak 90+1’de maça salimen bitirmek için oyuncu değiştiren Mourinho korkuyor muhakkak.