Kazanıyor, mutlu değil!

Mourinho yine takımın yarısından fazlasını değiştirmiş, 3’lü defansa dönmüş, Amrabat’ı bu 3’lünün içine yerleştirmişti. İlk 11’i ve oyun planı belli olmayan bir takımın göze hoş gelen futbol oynaması beklenemez. Sonuç bir yana Mourinho bize bunu anlatsın. Devre biterken İsmail Yüksek’in nefis asistini bu defa sağda oynayan Mert Müldür akıllı bir vuruşla ağlara gönderince Fenerbahçe derin bir “oh” çekti. Fenerbahçe’nin futbol aklı kimse tebrik(!) etmek lazım.

Diego Carlos diye bir stoper almışlar, inanılır gibi değil. Futbolcu mu, güreşçi mi, anlayamadık. Girdiği her pozisyon faul. İlk yarı sahada kaldıysa hakeme dua etsin. Gitmiş yine Euro’lar. Devre biterken Tadic ile Talisca’nın saha içi kapışması takım içi gerilimin de zirvede olduğunun göstergesiydi.

Sonu da belli oldu

Mourinho devre arası şans eseri sahada kalan Carlos’u dışarı alıp Osayi’yi defansa çekti. İlk 45 dakikadaki havalı Başakşehir, ”Lay lom“ oyuna devam edince Fenerbahçe, Skriniar ile 2’nci golü buldu ve maçın sonu belli oldu. Başakşehir‘in görüntüsü bize Avrupa’yı istiyor gibi gelmedi. Oyunun son bölümünde Mourinho’nun “mavi boncuk“ dağıttığı hamleler (En Nesyri, Szymanski, İrfan Can Kahveci, Oğuz) geldi. Oyuna girenlerden En Nesyri ve Oğuz’un attığı goller ile fark geldi. Düşünün bu takım zorlu bir deplasmanı farklı kazanıyor ama ne sevinen var, ne de mutlu olan. Neden acaba? Mourinho‘ya sorsak, bizi aydınlatır mı?