Yorgunluk etkisi

Ne kadar sistem takımı olursanız olun karşınızda Fenerbahçe gibi ne istediğini bilen, kadro kalitesi sizden daha yüksek, iyi konsantre olmuş disiplinli ve özellikle de ilk maçı deplasmanda büyük bir farkla kazanmış bir takım varsa işiniz mucizelere kalmış demektir. Gelelim maça... Fenerbahçe için topu ayağında tutmak kadar çabuk hücum etmenin de önemli olduğu bir karşılaşmada rakibine pozisyon vermiş olsa da Szymanski ve Ryan Kent’in kötü oyunlarına rağmen rakibi kadar olmasa da pozisyona da giren bir takım izledik. Hücumdaki en net fırsatımızda Szymanski kaçırmasına rağmen, Union’un pozisyonlarında İrfan Can Eğribayat’ın başarılı kurtarışları vardı. Sonuçta devre istediğimiz gibi yıpranmadan ilk yarı berabere bitti.

Djiku olmasa...

Fenerbahçe ikinci yarıda bu kontrollü oyunu daha düşük tempoda oynamak isteyince açıkçası biraz tadımız kaçtı. Union’un turun kaderini değiştirebilmek adına her türlü riski aldığı ikinci yarıda Djiku olmasa maç bir kabusa dönüşebilirdi. Rasmussen’in golü bir umut olsa da Union’un gücü bu düşük vitesli Fenerbahçe’ye karşı daha fazlasına yetmedi. Mağlubiyete rağmen turu geçmeyi başaran Fenerbahçe, oyun olarak günü kurtarmayı yeterli buldu. İki kulvarda iddialı olan Fenerbahçe için bana göre yorgunluklar bu oyun için yeterli bir bahanedir diyebilirim.