Mücadele şart ama yetmez!

Dün geceki maçın düğümünü Uğur Boral-Gökhan Gönül eşleşmesi çözdü denebilir. Kendi adıma ben, Uğur Boral transfer tercihini doğru bulmayanlardanım... Hala, Ernst ve Egemen’in ilke adı altında ‘üç beş kuruş için’ elden çıkartılmış olmasına anlam veremiyorum! Evet, Uğur Boral en azından ilk yarı boyunca çıkışlarda daha etkili göründü ama ‘verimli’ olan karşısındaki Gökhan Gönül’dü; bir gol ortası, iki gol...

Beşiktaş her zamanki gibi gayretli ve çalışkandı ama eksik olan şey yine ‘yaratıcılık’tı. İki ‘esas oğlan’ Fernandes ve Almeida en yakınlarındaki Fenerbahçeli oyuncular tarafından enterne (etkisiz hale getirmek) edilince Beşiktaş için geriye sadece mücadele kaldı. Eksikken bile mücadele etti ama bilinir ki tek başına mücadele sadece ‘samimiyeti’ gösterir, kazanmaya yetmez.

Üçüncü golün ardından Beşiktaş maçtan zihinsel olarak da kopunca Fenerbahçe ilk yarıdaki ‘topla oynama oranı’nı da ele geçirdi. Ve ondan sonra mesele Aykut Kocaman için ‘deneysel bir hal’ aldı.

Beşiktaş yönetimi ve Samet Aybaba baştan beri sürekli ‘gençlik ve mücadele’ dediler ama ne var ki futbolun geldiği noktada bu iki önerme gerek ama yeter şartı oluşturmuyor.

Bu haliyle Beşiktaş’ın vasatı aşabilmesi ne yazık ki kendisine değil rakiplerinin ‘gününde olup olmamasına bağlı...’

Dün akşam görüldü ki Beşiktaş için bütün mesele yenilmemek değil, ‘teslim olmamak’ta. Aybaba’nın takımı elbetteki her takım gibi yenilebilir ama kaybedilecek gibi görünen maçlarda oyundan bu denli kopulursa asıl felaket orada başlar.. Ve bu ruh halini geri döndürebilmek sanıldığından daha zordur...