'Bitti' demedik ama yine bitti!

Başlarken, şampiyonanın bir yıl gecikmesinin sakatların dönüşü açısından avantaj olduğunu vaaz eden sayısı az değildi. Görüldü ki öyle değilmiş... Yine şampiyona öncesi hazırlık maçlarının, 'Güçlü takımlar’la yapılması gerektiğini söyleyenler de az değildi. Görüldü ki bu da yetersiz bir veriymiş. Meğer kimsenin başlarda adını anmadığı İsviçre bile denklemdeymiş! En temel sorun şu; ülkenin futbolda bulamadığı ritim çocuklarını da olumsuz etkiledi. İki, bu oyun, ’Türk duvarı’ benzeri sloganlarla yükseltilebilecek kadar durağan bir oyun değilmiş. Evet, mevcut durumdan birinci derece sorumlu kuşkusuz ki, Şenol Güneş ve teknik ekip...

Üç maçta da Uğurcan dışında gösteriye katkı veren oyuncu olmaması düşündürücü. Bu çocukların çoğu bu seviye oyunlarla baş edemeyecek çocuklar değil. Bu sorun, ’Şunun yerinden bu, diğerinin yerinde de şu oynasaydı’ gibi basit çözümlemelerle de halledilemez. Öyleyse sorun gerçekten nerede? Yanıtlanması gereken ilk soru bu. Yanıtı başta Şenol Güneş olmak üzere federasyon ilgilileri verecek kuşkusuz. İkincisi, bu sorun nasıl çözülecek? Burada da yanıt, ’Motivasyon’, 'Konsantrasyon’’ olamaz. Daha elle tutulur ve hayata geçirilir plan ve projeler duymamız gerek!