Zor bir dönem

İlk senesinde Süper Lig’de 43 puanla 8. sırada ve takip eden sezonda 48 puanla 7. sırada ligi tamamlayan Sivasspor, geçen sene 73 puanlı diğer takımlarla paylaştığı yerin, statü ile belirlinmesi nedeniyle, ligi dördüncülükte bitirmişti. Hem sempati, hem takdir, hem Anadolu’nun temiz ve mücadeleci sesi hissi ile taraftar buldu Türkiye genelinde...
Bu sene az puanla liderliğini sürdüren aynı Sivasspor, aynı rüzgar, aynı olumlu sporsever desteği ile giderken, üstelik İstanbul’un büyükleri önce birbirlerini yiyip, sonra iç problemleriyle uğraşırken, ne olduysa oldu, Sivas da saha dışına çıkıp sempati zincirini kırarak, lüzumsuz konuşmalara başladı. Soğuk kanlılığını ve spor adamlığını takdirle dillendirdiğimiz Mecnun Başkan, haklarının yendiğini ve kendilerinin şampiyon yapılmayacağını söyleyerek, öncelikle bizleri şaşırttı. Sonra da Bülent Uygun kardeşimizin sitem dolu demeçlerine, bir de “İstanbul’un Laila’sı Sivas’ın, La İlahe İllallah’ı var” sivri çıkışı eklenince, sempati ve yakınlık duyguları zedelendi, destek veren kesimin. Son maçta, Gaziantep’te oyun kalitesine bakmaksızın yenilgiyi saat değişikliklerine bağlayıp, “Şampiyon belli, birinci kim olacak” demesi ve arkasından Hayrettin’in tuhaf demeci de patlayınca, maç sonunda, “Olmadı” dedik, kendi kendimize. Hem de hiç olmadı...
Geçen sezon Trabzon’daki hükmen yenilgiden sonra hakem hatası ile en az karşılaşan Sivasspor, tam da şampiyonluk ipini göğüslemek üzereyken ve tünelin ucundaki ışık da görülmüşken ‘Gönüllerin Yiğitleri’ lüzumsuz işlere saptılar kısacası...
Sınırlı yaşam koşullarından, sınırsız başarı koşusu çıkarabilen, küçük bütçe ile doğru planlama yaparak örnek olabilen, kar altında donan ayakları ısıtan o kocaman, mücadeleci yürekler, konuşarak işleri bozmaya başlamışken, aldıkları en doğru karar; sakince susup, işlerine bakıp, iyi bildikleri saha içindeki tertemiz futbol mücadelelerine dönmeleridir. Bir Anadolu modelinin mimarlarına, bir dost seslenişidir yaptığımız ve bir spor adamı olarak onlardan beklediğimiz.