Elinin hamuru (mu?)

Dün gece Kadıköy’de, tutkuyla bağlandıkları takımlarını, coşkuyla destekledi Fenerbahçe’ye gönül veren Cumhuriyet kadınları. Gönülleri yanlarında kocaman yürekleri, futbolcularının arkasında, yavruları kucaklarında, görülmemiş bir tabloyla futbol alemine bir ilki gösterdiler... Yaşattılar... Fair-Play diye bağıranlara, temiz lig diye çabalayanlara, tertemiz bir Kadıköy çığlığı olarak tribündeydiler. UEFA da, FIFA da herhalde bir ‘mektup’ yollarlar!!! Elinin hamuruyla erkek işine nasıl karışılacağını gösterenleri herhalde alkışlarlar. Seyircisiz cezasını gönüllü ordusuna çeviren Sarı-Lacivertliler’in sahadaki yansımaları ise maalesef tribündeki gibi övgüyle bahsedilebilir durumda değildi Saracoğlu’nda. Manisa sahayı akıllıca kullandı. Doğru paylaşım ve parselleyerek oyun alanında Fenerbahçeliler’i pas yapamaz hale getirdi. Sahanın her bölgesinde, rakipten 1 fazla olmayı Manisalılar başardı, Kanaryalar buna çare üretemedi. Ziegler-Caner tarafını başarısız kılan Ömer Aysan’dı. Simpson ise Bekir-Dia kopukluğunu çok iyi kullanarak, rakibi kanatlarda etkisizleştirdi. Önde top tutamadı Fenerbahçe, hatta rakip sahada da yerleşip organize olamadı. Emre’nin en çok arandığı maç budur diye düşünüyordum, doğru çıktı. Oyun boyunu uzun tutan Fenerbahçe Bilica ile Semih arasındaki büyük boşluğu, çare üretemeden, çok koşan Manisa’ya avantaj olarak verdi. Kemal Hoca ve öğrencilerini Trabzon maçından sonra yine 10 kişiyle bu mücadeleyi yaptıkları için alkışlarken, dün gecenin güzelliğini futbol adına tribünlere gelerek yaşatanlara ve kararı alan federasyona da teşekkür ediyoruz.