Ayağa kalkın

Saygı duyularak ayağa kalkılıp alkışlanması gereken bir iş bu. Umutsuzlukla başlayan ve süren ligin, hayal kırıklığı yaratan devre arası durumundan sonra, alnının teriyle, bileğinin gücüyle takım halinde kenetlenerek, inancın zirve yaptığı bu şampiyonluğu yaşatanları saygıyla ayağa kalkıp alkışlamak gerekli. Uykusuz geçen geceler, tahmin edilmeyen puan kayıpları, onların getirdiği moral bozuklukları, gerilen sinirler, hepsi geride kaldı. Siyah-Beyazlılar komutan Mustafa Denizli ile tarih yazdı. 63. dakikada İbrahimler’den Toraman olan, ekmeğini taştan çıkarırcasına, emeğinin karşılığını aldığı 2. gol sonrasında, şampiyonluk aslında gelmişti. Tabi ki futbol bu. 90 dakika düdüğü, tüm Siyah-Beyazlılar’ın belki de bu gece hayatları boyunca beklediği en güzel ses olacaktı. O sesi duyunca çıldırmamak mümkün mü? Kartal yuvasından uzakta, Denizli gibi zor bir deplasmanda böyle bir maçı, bu büyük stresi kaldırmak kolay mı? Ama başardılar, çünkü başta Mustafa Denizli olmak kaydıyla hep birlikte inandılar. Topu kendilerinde tutup 90 dakika boyunca oyuna hükmetmeye çalıştılar. Hocaları, yenilmemek için sigortaları yan yana koymuştu. Onlar da görevlerini yaptılar. Kalelerinde Angelov frikiği haricinde tehlike görmediler. Böyle bir gecede kabul edilebilecek hataları yaptılar, ama zafere ulaştılar. Saygı duruşuna baktım, çok şey ifade ediyordu. Kenetlenmiş eller, birbirine sarılmış yürekler, tam konsantre olmuş gözler, aslında gecenin müjdecisiydi. Gereğini de yaptılar. Güzelliklerle doluydu maçın içi. Ama en güzeli; böyle zorlu bir anda bile futbolcusunu onure etmesini bilen, o sıkıntılı anda bile bunu düşünebilen bir hocanın rekor ve şampiyonluk öyküsüdür bizce.
Hatırlayın, İbrahim Üzülmez girerken, bantı ona kim taktı. Gökhan Zan arkadaşını nasıl alkışladı. İşte isim ruhu burada...