Hangi Fair-Play

Maç öncesi görüntülere baktığımda iki takım kaptanı ellrinde kağıtlar bir bildiri okuyor. Neymiş Fair-Play adına... Gerçekten trajikomik bir durum. Okuyanın da okutanın da bu konuda samimi olduğuna inanmıyorum. Bu benim görüşüm ve yargım tabiki.
Türkiye’de olup bitenlere baktığınız zaman bunun neresi inandırıcı olabilir. Kulüp başkanından tutun tüm birimlerin birbirini yediği Türk futbolunda Fair-Play andı okunuyor ve güzel mesajlar verilmeye çalışılıyor.
Bunların hepsininin göstermelik olduğunu benim gibi herkes biliyor. Ama insanların gözünün içine baka baka bir komedi oynanıyor. Bir tarafta Futbol Federasyonu Başkanı Haluk Ulusoy’u devirmeye çalışan cephe. Diğer tarafta Ulusoy’un bacakları arasında dolaşan bir sürü çıyan topluluğu. Bazı isimleri tenzih ederim ama tablo bu.
18 takımlı Süper Lig’de son olarak Nuri Albayrak da isyan bayrağını açtı. Hani şu Başbakan’a rağmen Ulusoy’un yanında olan Albayrak... Geriye kim kaldı, Ali İpek ve Cemal Aydın. Bakalım Fair-Play yılında bu ikili Ulusoy’u koltuğunda tutabilecek mi!
Aslında sorun Ulusoy’un gitmesi ve kalması değil. Sorun insanların etik değerler konusunda ortak paydada buluşup buluşamamaları. Bugün Ulusoy’a tepki gösteren birçok yöneticinin, birçok teknik direktörün zamanında çıkarları nedeniyle nasıl da yaltaklandığını hepimiz biliyoruz. Ancak aynı insanlar, şimdi tutmuş, ‘bu adam şunu kayırıyor, benim işimi önlüyor’ diye dert yanıyor. GÜNAYDIN...
Gelelim Ulusoy’a; o bunları hakediyor mu! Kesinlikle hak ediyor. Yanında bir sürü menfaat şebekeleri barındırarak bindiği dalı kesiyor. Belki onun yanındakiler şimdi çıkarları gereği susuyor ve aleyhinde bildiklerini, ne medyada ne de başka bir yerde paylaşmıyor olabilir. Fakat Ulusoy’a sadece şunun hatırlatılmasını isterim. Levent Bıçakcı döneminde kendisi Çamyuva’da otururken bu adamlar kimin yanında, kimin başkan olması için mücadele ediyordu. Bence kendi düşen ağlamaz daha fazla söze gerek yok.. Fair-Play içinde iyi haftalar, sözde değil özde ama...