Kendine yenilmek

Rakip atletik bir Fransız takımı, üstelik liginin de en çok gol atan ekibi... Fenerbahçe’nin acil öncelikli işi, oyunu sakinleştirip bir an önce sete dönüştürmekti.

Ancak her zamanki panik atak sendromuna yenik düşünce, daha oyun ısınmadan sıfırdan ‘olmaz’ bir golü yedi. Vederson da ‘olmaz’ bir golle sıcağı sıcağına karşılık verip, bir şok dalgası yaratmasa, durum vahim olabilirdi.

Maç boyunca top Fenerbahçe’nin ayağında kesintisiz 30 saniye kalmadı. Lille’in stoperleri bile, Sarı-Lacivertliler’in sahasında ‘işgalci güç karargahı’ kurdu. Savrulan, şişirilen her topu onlar kaptı. Kaptıkları her top da 1-2 saniyede pozisyona dönüştü. Rakip Volkan’ı test edip dururken, Fenerbahçeli futbolcular da ‘geri pas manyağı’ yaptılar.

Alex’in taştan ekmek çıkardığı, yoktan var ettiği muhteşem pozisyon, Güiza’nın şut-pas çelişkisine kurban gitti. Özer’in çizgiden savdığı belayı da hatırlatmamak olmaz.

İkinci yarıda biraz toparlanmış görünürken Deniz’in moral çökerten asistiyle yenilen ucuz bir gol daha. Uzuuun uzuuun dakikalar sonra yine Alex’in muhteşem pası ve Güiza’nın karşı karşıya yazdığı kahır mektubu.

Yaylım ateş altından bu kadar hasarla kurtulmuş olmak elbette iyi. Ancak gerçek olan tek avantaj vardır; o da ‘yarım-sıfır’ bile olsa galibiyete ulaşanındır.