Her maç ayrı bir kabus

Ligde ilk yarı bitmek üzere, diğer kulvarlarda bir dünya maç oynanmış ama sezon başından beri süregelen bu hastalıklarda iyileşme belirtisi bile yok. Kadıköy’e gelen her takım ev sahibi gibi baskı koyarken, ev sahibi Fenerbahçe deplasman takımı gibi korkuyor. Orta sahası yolgeçen hanı olduğu için hiçbir takıma şuurlu ve organize bir baskı kuramıyor, defansını ve kalecisini rahatsız bile edemiyor.

Sarı Lacivertliler’de hırs, inanç, inat ve kararlılık eksikliği bariz bir şekilde sırıtıyor. En etkili ayaklarını yalnızlığa terk edip, kendi eliyle ‘etkisiz eleman’a çeviriyor. Bu takım sadece ve sadece Fenerbahçeliler’i ürkütüp korkutuyor, o kadar. Federasyon da hakemler de rakipleri de artık zerre kadar ondan çekinmiyor.

Bu maç da Anti-kahraman Bekir sayesinde kurtarıldı kurtarılmasına da Galatasaray maçına dair herhangi bir umut sinyali verdi mi? Ya da sezon sonunda şampiyonluğa bir inanç kırıntısı... O kadar acı o kadar sıkıntı boşuna çekilmiş besbelli.

Fenerbahçe de Fenerbahçeliler de “3 Temmuz” sürecinden hiçbir ders çıkarmamış. Birbirlerinin dışında hiç kimseyle hesapları ve rövanşları kalmamış. Kadro ve kasa zenginliğine rağmen mücadele, yürek ve bilinç fakirliği ancak böyle açıklanabilir çünkü...