Düştüğü yerden

İnsan düştüğü yerden kalkarmış. Daum da tam 3 yıl önce bitirdiği yerden başladı lig macerasına...
Fenerbahçe aslında her Denizli maçına siyah bantla çıkmalı... Hepsinde ‘sürekli aydınlık için yarım saat karanlık’ eylemi zorunlu olmalı.

O maçla ilgili utanç belgelerini aylardır elinde tutup da, yayınlamayanlar ya da yayınlatmayanları deşifre edeceğim günler yakın. Az kaldı, beklesinler.
Neyse; dramatik bir jesti sulandırmayalım bunlarla... Yastaki Güiza, Alex’in iğne deliğinden çıkardığı pası gole çevirdiğinde daha birinci dakika bile dolmamıştı. Sonra, geçen senenin mirası panik alışkanlığı...

Abandone etmişken, nakavta götüreceğine, rakip güç toplasın diye bekliyor sanki. Eee Fenerbahçe bu; olmadık yerlerde kendi kendini açmazlara sokabilme ustası...
Sarı-Lacivertli futbolcuların, top rakipteyken bırakın savaşmayı, çatışmaya girmekten bile kaçınmaları, sadece hata yapmalarını beklemekle ya da seyretmekle yetinmeleri kronik bir hastalık. Tek bir taç, ya da korneri bile hızlı kullanamamak, rakip hızlı kullandığında da gafil avlanmak ciddi baş ağrıtacak bir zaaf.

Savaşan bir takım sözü veren Daum-Koch-Kocaman triosu, bu takıma öncelikle “Savaşlarda dövüşenlerden çok kaçanlar ölür” gerçeğini ezberletmeli!