Belalım

Fenerbahçe, ligdeki en büyük belalısı İ.B.Belediyespor’dan yediği darbelerden 4 yıldır hiçbir ders almamış.

Trabzonspor’dan yarım düzine gol yemesine aldanmış olmalı ki, orta sahayı tamamen terk etmiş. Kendisi ‘olta saha’ uygulamasına dönmüş.

Alex var ama yok, Mehmet Topuz da öyle... Santos ‘Dost’ değil Lost... Güiza zaten hiç yok. Sanal reklam gibi duruyor sahada... Kazım ciddi aşama kaydetmiş; kendini ve hakemi bırakıp, taraftarla kavgaya da başlamış. Demek ki savaşan takım isteyenler, dalaşan takımdan öteye geçememiş. Emre’nin vazgeçilmezliği gün gibi ortada... Oysa İ.B.Belediyespor oyunu çirkinleştirecek, provoke edecek hiçbir eylem de yapmadı sahada...

Daum’un değişiklikleri de en az takımının oyunu kadar hayal kırıklığı... Dangul dungul alınan 5 galibiyetin faturasını Twente karşısında ödemesine rağmen yine de akıllanmamış. Kaldı ki o maçtaki mücadelenin ve emeğin yarısını ortaya koysa, ilk yarıda maç kopar zaten.

Bu Güiza’ya tahammül etmek adına Semih’i kenarda tutmak için, ancak yüksek dozda anti-depresan almış olmak gerekir. Kadıköy’de bir oyun düşünün ki; 55’ten sonra ‘atan-karşılayan’ modeline dönüyor. Ve bunun ‘karşılayan’ tarafında Sarı-Lacivertli ekip duruyor.

Tamam Vederson kedi olalı bir fare tuttu ve Fenerbahçe istediğini aldı, bir haftayı daha kayıpsız kapattı. 6’da 6 yapıp harika bir istatistik canavarı yarattı kabul. Kabul de, bu böyle nereye kadar gider bilmem.

Fenerbahçe’nin Beşiktaş’tan tek olumlu yanı ‘puan farkı’dır. Bunun nedeni de Kadıköy ekibinin futbol şansının biraz daha yaver gitmesi o kadar...

Ancak ölümcül soru şu; böyle nereye kadar!