Arada çok fark var

Tosic-Necip ikilisinin varlığı, Mersin İdman Yurdu maçının belli bölümlerinde olduğu gibi, ilk yarıda bir tedirginlik yarattı. Atiba kendisini normalden biraz daha fazla geri attı. Oğuzhan’ın sakatlığını da ekleyin
buna... İş zorlaştı. Bu Atiba tercihi kendiliğinden oluşan bir durum mu, yoksa Şenol Hoca’nın direktifleri doğrultusunda mı oldu emin değilim. Ancak İsmail’in normalden çok daha fazla ileride oynaması, bunun bir teknik direktör tercihi olduğuna delalet gibi. Fakat bu, işe yaramadı.

Vuruşları kötüydü

Bu durum maç içinde özellikle Quaresma’nın, Şenol Hoca’ya işaret ettiği gibi orta sahada bir boşluk yarattı. Hami Mandıralı’nın 4-4-2 tercihi burada işe yaradı. Trabzonspor, Beşiktaş’a karşı normalde yaşamayacağınız bir orta saha rahatlığı oluşturdu. Demarke vaziyette topla buluştular, sayısal üstünlüğün de verdiği avantajla. Ancak Trabzonspor hemen her seferinde yanlış paslar ve ofsayta yakalanmalarla müsait kontratak şanslarından yararlanamadı. Bu kapandan 2 kez çıktılar. Birinde Yusuf diğerinde Marin’in vuruşları kötüydü. Siyah-Beyazlılar bu tabloda ne akın sürekliliği yaratabildi, ne de savunma sağlamlığı yakaladı.

Garip ‘devam’ kararı

Yine de Bülent Yıldırım’ın bir pozisyonda vermediği 2 penaltı şansları olabilirdi. Garip bir şekilde karar devam oldu. İkinci yarıda bu tablo biraz değişti. Atiba biraz daha orta saha gibi oynadı. Trabzon çıkmakta çok zorlandı. Kontratak kanalları kapandı. Değişiklik olduğunu bilmeyenler muhtemelen Tolga’nın çıkıp Güray’ın girdiğinin farkına varmamışlardır. Oyun o kadar uzakta oynandı Beşiktaş kalesine. Bunu üzerine Mandıralı, Cardozo’yu çıkararak tek çıkış yolu olan uzun atmak yolunu da kaldırınca iş bitti. Geniş alanları bulan Beşiktaş kesin bir üstünlük sağladı. Bu akın sürekliliği ve geniş alanlarda Beşiktaş’ın gol bulmaması mucize olurdu. Attılar. Fazlasını da bulabilirlerdi.