Ne de olsa büyük

iç sahada 10 haftalık zafer şarkısı, biraz da bunun havası, ilk defa bir büyükle evinde karşılaşacak olmanın heyecanı, şampiyonluk telaşı derken Sivas beklemediği, ummadığı sonuçla şampiyonluk yolunda ilk darbeyi Kanarya’dan yedi. Fenerbahçeliler, bir büyüğe yakışacak şekilde, tempoyu hep kendileri ayarladı. Sivas’ı istedikleri gibi oyuna zorladılar. Sivas, alışık olduğu sistemden belki de Alex’i kontrol etmek adına taviz verince, sağ ve sol kanadı atış alanı gibiydi. Hayrettin’nin tarafını Deivid-Gökhan ikilisi, yarış pistine çevirdi. Musa, içeri girerek oynayınca, Abdurrahman’ın tarafı da açık alana döndü. Kanarya, kanatlardan getirdiği her topla, tehlikeli oldu Sivas kalesinde.
Alex’e ayrı bir yer açalım... Oynamıyormuş gibi olduğunda rakibi aslında uyutuyor ve bitirici final pasını atıyor. Oyun içinde gözüktüğü anlarda ise, rakibin dengesini bozacak her türlü cinliği paslarıyla yapıyor.
Deivid, Selçuk, Marko çalışkanlığı, soğuk Sivas gününün ısıtıcısıydı. Kadrosu dar rakiplerini çok iyi analiz eden Fenerbahçeliler, hem ilk topa bastılar hem de bozuk zemine rağmen topu rakip alana çabuk çıkararak Sivas’ı kendi silahıyla vurdular. Sivaslılar, kaybettikleri her toptan sonra, sahada birbirleriyle toplantı yaparken, Fenerbahçeliler, galibiyet için akıllarını hep oyunda tuttular. Tartışmasız skorla, futbol adına her şeyi yapan futbolcular ile Zico’nun oyunu koparacak doğru değişiklikleri, kalan 14 haftanın müjdeli habercisi gibiydi Kanarya için. Dileğimiz, Sivas’ın bundan sonra dağılmaması, bu misafirperver kentte futbol heyecanının devam etmesi.