Kalite

Türkiye’deki teknik direktörlerin yüzde 90’ı Melo, Selçuk ve Eboue’li bir orta sahaya sahip olmak için kontratının önemli bir kısmından seve seve vazgeçer.

“İyi futbol iyi futbolcuyla oynanır” klişesini haklı çıkartan bir transfer stratejisinin Galatasaray’a sınıf atlattığı net bir şekilde gözüküyor. Taraftarlar yenildikleri maçlarda dahi futbol açısından tatmin olup evine dönecek bu da bir başka gerçek.

Melo’nun İtalya’da elde ettiği ‘Yılın Bidonu’ sıfatı ve Brezilya milli takımındaki etkisizliği ona önyargıyla yaklaşmama sebep olsa da Brezilyalı, hazırlık döneminden bu yana sergilediği futbolla göz kamaştırıyor. Sola ve sağa adrese teslim uzun toplar yapıyor, ikili mücadele kazanıp, topu çok çabuk ve doğru yerden başlatıyor. Selçuk eski günlerinden uzaktı ama klasını herkes biliyor. Eboue sayesinde Sabri de eski kimliğini kazanıyor. Elmander kariyerindeki disiplini her fırsatta ortaya koyarken, Sercan Galatasaray’da daha çok iş yapacak gibi duruyor.

Belediye maçındaki gibi olağanüstü tempoyla başlayan Galatasaray Ahmet Şahin’in kalesine gol olabilecek 6 şut atarken, tecrübeli eldiven dördünü başarıyla kurtardı, Melo’nun ve Elmander’in şutlarında kaledeki çaresiz adamdı. İlk yarıda Bance’nin gol olabilecek atağını son anda önleyen Gökhan’ın hücuma çıkarken yaptığı sakarlık, ilk Samsunspor atağında Mustafa’nın ayağından Muslera’nın bir daha mağlup olmasını sağladı. Kaleye gelen tek topun gol olmasını yorumlamak yerine, Gökhan’ın boşalttığı yere kimsenin gelmemesini konuşmak gerek.

Kazım’ın bu sonsuz kredisini ise akıl almıyor. Eğlencede başrolde (bkz gol sevinci), iş sorumluğuğa gelince nerede? Kazımlı 4-3-3 yerine 4-4-2 daha iyi gözüküyor. Samsunspor’da kaleci Ahmet’in dışında Selim, Domingues ve Bahia çok iyi oynarken, Galatasaray’ın güçsüzlüğü gözlerden kaçmadı. İki maçta da ilerleyen her dakika oyundan biraz daha düşen Sarı-Kırmızılılar’ın fizik kalite olarak tempoyu maçın bütününe yayması çok zaman alacak.

Kaleci Ahmet’in yaptığı hareket penaltıydı, ama kırmızı kart bence ağırdı.