Yerlide de fiyasko!

Geçtiğimiz çarşamba günkü FANATİK’in 1. sayfası Barcelona’ya ayrılmıştı. Haberde, modern çağın en büyük futbol fenomeni haline gelen Katalan ekibinin başarısındaki en büyük sırrın, 8 futbolcusunun altyapıdan olması vurgulanıyordu. Bu, aynı anda şu anlama geliyor: Kadroda yer alan Xavi, İniesta, Puyol, Pique, Busquest gibi İspanyol futbolcuların takıma katkısı yüzde yüz. Bunlara bir de bu sezon alınan David Villa’yı eklersek büyük resmi tamamlamış oluruz. Buradan yola çıkarak şimdi de yıllar öncesine, 2000 yılına uzanalım. UEFA Kupası galibi Galatasaray’ın kadrosuna bir göz atalım: Hagi, Popescu, Taffarel gibi dünya yıldızlarının yanında Hakan Şükür, Arif Erdem, Hasan Şaş, Okan Buruk, Suat Kaya, Emre Belözoğlu, Ergün Penbe, Ümet Davala ve Fatih Akyel gibi yerliler yer alıyor. Üç yabancının başarıdaki rolleri tartışılmaz.

Nerede Okan, Suat, Emreler?

Gelgelelim, eldeki yerliler de aynı kalitede olmasaydı, yabancılar takıma yine aynı katkıyı sağlayabilirler miydi? Hiç kuşkusuz hayır. O tarihi başarının altında yatan temel etken, eldeki yerlilerin kalitesiydi. Gerek ofansif, gerekse defansif görevlerini kusursuz yerine getiren, bir makine düzeninde işleyen kadro bütünlüğüne sahipti Galatasaray. Takım hücumdayken rakip ceza alanına ‘Çin ordusu’ gibi hücum eden Galatasaraylı futbolcular, rakip atağa kalktığı zaman ise topluca geriye gelerek kendi ceza alanı önünde adeta bir ‘majino hattı’ oluşturuyordu. İşte başarının sırrı buydu. Galatasaray o günlerde bugünün modern futbolunu oynuyordu. Yani, bugün bazılarının ileri sürdüğü gibi ortada bir tesadüf filan yoktu.

Dünya yıldızları neden kaçıyor?

Geçmişin ışığında gelelim şimdiye: İki sezonda alınan ve gönderilen yabancı futbolcuların sayısı iki elin parmakları kadar. Gelenlerin her biri havalimanında mahşeri bir kalabalıkla karşılanıp, bir kaç ay sonra yapayalnız geri dönüyorlar. Gerekçe ise gayet basit: Takıma uyum ve katkı sağlayamadılar. Lincoln, Elano, Keita, Misimoviç, Jo Alves, Dos Santos gibi ülkelerinin milli formasını giyen, her biri marka olmuş isimlerden faydalanamamanın altında yatan temel neden neydi? “Ortada bir takım var mı ki, uyum sağlasınlar” diye soran olmadı hiç bir zaman. Peki gerçekten var mı? Yukarıdaki Barça ve Galatasaray/2000 örneklerinden hareket edelim ve uyum sağlanacak takımın nüvesini oluşturan yerlileri mercek altına alalım: Arda Turan, Ayhan Akman, Barış Özbek, Mustafa Sarp, Servet Çetin, Sabri Sarıoğlu, Hakan Balta, Aydın Yılmaz, Gökhan Zan vd. Burada Arda Turan’ı ayrı tutarak diğerlerinin 1.5 sezonda takıma olan katkısına rakamlarla bir göz atalım: Hepsinin teker teker ne yaptığı tabloda mevcut. Biz toplam rakamları verelim: Bu sezon 14 maçta 14 futbolcu 5 gol, 5 asistle oynamış! Rakip kaleyi bulan isabetli şut sayıları ise 27!

Arda Turan hepsini katlamış!

Geçen yılki kadroda yer alan 11 futbolcunun 2009/10 sezonunda oynanan 34 maçtaki rakamları ise şöyle: 5 gol, 8 asist, 36 isabetli şut! Arda Turan tek başına hepsini katlamış: 7 gol, 12 asist, 27 şut. “Arda forvet, sapla samanı karıştırma” diyebilirsiniz. Takıma ofansif yönden bir fayda sağlamayan bu oyuncuların defansa olan katkısını da rakamlar ortaya seriyor: Geçen yıl 34 maçta 35, bu yıl da 14 maç 19 gol olmak üzere 1.5 sezonda yenilen 54 gol! Tablo ortada. Çarpıcı ve vahim. Günümüz futbolunda hangi mevkiide yer alırsa alsın, defansif ve ofansif görevlerini layıkıyla yerine getiren futbolcularla ancak takım olunur. Galatasaray ise bunun çok uzağında. Forvet olarak alınan yabancıların defansa katkısı sıfır, orta alan ve savunmada yer alan yerlilerin ise hücuma da, defansa da katkısı sıfır. Dolayısıyla sıfıra, sıfır; elde var sıfır! Ve leddallin, amin!

Hamit Turhan

Yerli oyuncuların Süper Lig performansı

ARDA TURAN: 3 maç, 0 gol, 1 asist, 3 şut (29 maç, 7 gol, 12 asist, 27 şut)