Bir dost...

Unutulmazlarda Metin Kurt anılıyor nur içinde. Sene 1970 ilk kez maça gitmiştim Mithatpaşa’ya (Bugünkü İnönü). Metin Kurt havalandırmıştı Göztepe ağlarını, işte o günden sonra çocukluk kahramanım olmuştu rahmetli. Ne de olsa ilk maç, ilk heyecan. Bir unutulmaz da gitti neyse ki o hayatta, ama nankör duygularla uğurlanan, sanırım kimden söz ettiğimi anlamışınızdır. Geçen sezon özellikle deplasman maçlarında takımını ipten alan, kazanılan şampiyonlukta bazı arkadaşlarının terinden belki bir damla daha fazla olan Necati Ateş satıldı! Evet satıldı. Bir şey demiyorum yorum sizin...

Arena yine kapalı gişe. Beklenti maksimumda. İlk 45’de Umut’un fırsatçılığı alışılagelmiş o kadar. Oyun olarak oldukça kısır. Avrupa yorgunu Bursaspor değil sanki ev sahibi. Konuk takımın zaman zaman verdiği rahatsızlık yadsınamaz. Pas hataları ve kontrolsüz hareketler sürüsüne bereket. Hamit hala beklenenin altında, keza Elmander’in de farkı yok. Zamana bırakacağız çare yok Edirne ötesini düşünerek...

60 dakika sonra taraftarın ve tüm Galatasaraylılar’ın istediği onbir. Amrabat ve Burak antresi için Musa’nın kendi takımı adına attığı golün beklenmesi. Sonrası tufan işte istenen Floryalılar. Önce Amrabat’ın yaratıcılığıyla öne geçiş sonra da Burak’ın imzası yine Fas’lı dan nefis bir asist. Arkadan bir soğuk duş daha, eski bir tanıdıktan. Golleriyle heyecanıyla nefis bir 90 dakika ve futbolun tartışılacağı 1000. galibiyet. Ama Şampiyonlar Ligi arifesi bu kadar acemice gol yememek ve bu kadar kolay pozisyon vermemek gerek. Yoksa o beklentiler boşa gider ve gerçekten yazık olur. Bir dost...