Sevgi eylem gerektirir...

Ne çok geçti değil mi onu kaybedeli... Aslına bakılırsa benim kendisini keşfim geçti...
Oberstaufen’de cama çıktığım ilk anda gördüğüm, kendimi biraz da tren gibi hissettiğim o ineğin en yakın dostumuz olduğu günlerdi...
Serkan da (Hacıoğlu) henüz, “Vatan borcumuzu da ödeyelim be kardeş” dememiş, yeşilleri giymemişti...
Odamız büyük, imkanlar dardı. TV birkaç dilde yayın yapıyor ama o anten bizi çekmiyordu! Ne var ki, tedarikliydik, ikimiz de cd getirmiştik. Benimkiler gurbete ters düştü... Fazla oynaktı, halimizse acıklıydı.
Tamam süre azdı ama, özlediklerimiz de özleyenler de vardı... Kazım abiyle, Kazım Koyuncu ile öyle bir gecede tanıştık. Tanıştık derken, dinlemeye başladık... Keşke elini sıkıp, beraber otursaydık.
Olmadı... Yanımızda olan sesiydi, şarkılarıydı, duygularıydı. Orada da yeni yeni tanıdığım ama hayran kaldığım Karadeniz vardı. İsyankardı, tepkiliydi. Ama ne küfür eder, ne de bölelim, bozalım, yıkalım derdi...
Geçen gece yine Kazım abiyi dinledim... Ne zamandır görmediğim birini görmüş gibiydim. Sesini duydum, tuhaf oldum... Dinledikten sonra okudum; “Trabzonspor diğer 3 büyüklere karşı bir başkaldırıştır” diyor, sonra takımı için beste üzerine beste yapıyor, KTÜ’de (Karadeniz Teknik Üniversitesi) kulüp üzerine konuşuyordu.
Hastayken, hatta saat sayıyorken bile espri yapan, sevgisini her koşulda belli eden, eyleme dönüştüren adamdı. “Ne var ki, her maç tribünler dolsa. Bu takımın nesi eksik?” diyormuş...
Keşke görebilseydi...
Suskun kitle uyandı, önce seçimde rekor katılım oldu, sonra da sezonluk kartlara koşuldu.
Muhalefet, “Destek olalım” dedi, seçilenler teşekkür etti.
Kadronun eksiği çoktu, giderildi... İlgi azdı, artıyor.
Trabzonlular, artık iş size düşüyor. Gençlerin heyecanını yatıştırmak, yanınızdaki olası canavarların gazını almak size kalıyor.
Bu kulüp sizin...İster sevin, ister kaderine terk edin...
Ama en az hepinizin sevdiğini bildiğim Kazım abi kadar sevin.
Sevgi eylem gerektirir... Eylemsiz sevgi gereksizdir...