Yeryüzünde yalnız gezen yıldız!

O hep yalnızdı. Tekti. Benzersizdi. Podyumdayken de, hayatın içindeyken de... Kazanırken de, kaybederken de... Sadece kendiyle yarışırdı. Kendi kendini geçerdi. Kendi kendine yenilirdi. Karlı dağların zirveleri gibi ıssızdı, sessizdi. Uzayın sonsuz boşluğunda asılı dururken, aniden kayıp yeryüzüne düşmüş bir yıldızdı.

Alıngandı, kırılgandı, içliydi. Ve gururluydu. Biz onu anlamadık, zaten o da anlatmadı. Derdini ummana döktü. Kendisini hazin sonuna sürükleyecek alkole sığınması da belki bundandı.

Yalnız Türk sporunun değil, dünya sporunun da gelmiş geçmiş en önemli sportif figürlerinden biriydi. Çağ kapatıp, çağ açan Fatih Sultan Mehmet gibiydi. Bir varmış, bir yokmuş derler ya... O misal! Kelebek gibi kısacık ömrüne dünyaları sığdırdı ve ansızın havalanıverdi. Geldiği gibi gitti. Ait olduğu yere. Gökyüzüne, yıldızların arasına.

Güle güle Naim Süleymanoğlu. Güle güle büyük şampiyon. Bu dünyada bulamadığın huzuru öte yakada bulacağına eminim! Belki de bunun için o kadar acele ettin! Mekanın cennet olsun.