1 haftada bitti!

Elimde sihirli bir değnek olsa, sizleri bir hafta geriye götürürdüm. Ne şaşalı bir gündü ama... Avrupa Şampiyonu olmuştu bizim çocuklar... Siyasetçiler, iş adamları, ekonomistler, gazeteciler, televizyoncular... Aklınıza gelebilecek herkes, onların peşinde, onlarla birlikteydi.
Birileri “Onlar bizim kahramanlarımız. Her şeyi hak ediyorlar” diyordu.
Birileri, “Benden 100’er altın”; birileri, “Benden birer daire”; birileri, “Gereken ne ise o yapılacak” diyordu.
Vaatler, ödüller, övgüler, ayaküstü yazılan destanlar, büyüleyici hayat hikayeleri....

Ve sadece 1 hafta geçti.
Her şey bitti!
Tükettik çünkü...
Onların başarılarını da sahiplenmiştik, o hikayelerde de adımızı yazdırmıştık ve tüketmiştik her şey gibi...

Bu gün işe geliyorum. Kartal Eğitim Araştırma Hastanesi’nde metroya iniyorum. Asansör bozuk, yürüyen merdiven bozuk...
Yürüyen merdivenden yürüyerek iniyorsun; hastaneye giden koridora geliyorsun, yine yürüyen merdiven bozuk.
İndim Ünalan’da, metrobüse çıkacağım.
Asansör bozuk. Hem de aylardır bozuk o asansör. Zannedersiniz ki böyle çalışıyor o asansör, ya da böyle çalışmıyor. Sabit duran asansör yapmışlar sanki! Biniyorsun duruyor, iniyorsun duruyor. Bindiğin yerde iniyorsun, çünkü ne iniyor ne çıkıyor, sadece duruyor.
Sonra çıkıyorsun üst kata, yine o uzun koridora geliyorsun. Yürüyen merdiven bozuk!
Zannedersiniz ki böyle çalışıyor o yürüyen merdiven, ya da böyle çalışmıyor. Yürümeyen ‘yürüyen merdiven’ yapmışlar sanki! Biniyorsun duruyor, iniyorsun duruyor. Bindiğin yerde iniyorsun, çünkü ne ilerliyor ne geriliyor, öylece duruyor.

Araçlar yoldan, insanlar kaldırımdan yürür değil mi? Normali budur yani!
Bakın etrafınıza... Kaldırımların çoğu, bizzat belediyelerin otoparkı haline getirilmiş.
Otopark olmasa ne fark eder ki!
Tekerlekli sandalyenin inebilecek ya da çıkabilecek rampası var mı kaldırımların?
Yok...
Ben bir engelli değilim; fakat bu ülkede, bu şehirde, o engellilerden biri olduğunuzu düşünün lütfen... Hayatı, onlar için de bizim kadar kolay hale getirmiyorsak, onların zaferlerine neden ortak oluyoruz ki?

Sadece 1 hafta geçti.
O kahramanları unutmamız 1 hafta sürdü.Şimdi yine Arda’lı Burak’lı Selçuk’lu Topal’lı Oğuzhan’lı futbolumuza döndük. Fenerbahçeli Galatasaraylı Beşiktaşlı Trabzonsporlu olduk, bizden olmayana küfretmeyi özlemiştik nasıl olsa!
Bize yıldızlı bir dünya vaat eden, ‘yalan dünya’nın esiriyiz yeniden...

Ayıp ettik!