Başkanların Başkanı

12 yaşındaydım, Galatasaray Basketbol Minik Takımı’nın seçmelerini kazanmıştık. Hasnun Galip Sokağı’ndaki kulüp binasında heyecanlı bir bekleyiş başlamıştı, ilk kez formalarımız dağıtılacaktı çünkü. Sevecen, samimi ve sımsıcak bir yürek karşıladı bizi. Bu babacan tavırlı kişi tahmin ettiğiniz gibi Özhan Canaydın’dı. Onunla, abi-kardeş ilişkimiz bugüne kadar geldi tüm güzellikleri yanında taşıyarak. Evet, taraftar olsun, basın olsun zaman zaman üzdük, kalbini kırdık. Ama o hiçbir zaman kırılmadı, kin tutmadı. Statlara “Annelerimizi rahat bırakalım” sloganıyla yola çıktı. Bütün hayali kendi tabiriyle ‘Aslantepe’deki stadı görmekti ve o stat için önüne koyulan engelleri yıkarken sağlığını hiçe saydı. Kırmızı kaplı defterinde her türlü olumsuzlar ispatlı, belgelerle durmasına rağmen hep saklı kaldı, kimseyi deşifre etmedi. Galatasaray terbiyesini örf ve adetlerini bana öğreten Özhan Abime, Orhan Veli’nin dizeleriyle veda etmek istiyorum; “Ölüm Allah’ın emri, ayrılık olmasaydı eğer...” Seni hiç unutmayacağız, yolun açık olsun, Başkanların Başkanı...