Futbol bayramı!

İlk yarısı, beklenenin çok gerisinde kalan bir derbi... Lugano, Andre, Selçuk, Alex bir tarafta, Neill, Topal, Elano, Jo diğer tarafta biraz azimli, hareketli...

Sahanın en göze batan kişiliği, bir garip sporcu Keita ise, her zamanki gibi art niyetli. Biri şu adamı uyarmalı. Çünkü, bu garip sporcu, artık kişiliğiyle değil yetenekleriyle konuşulmalı...

Çok etkisiz eleman var her iki tarafta da, ancak Özer, Vederson ve Güiza, etkisizler söz konusu olduğunda, Caner, Sabri ve Keita’dan da önce anılmalı.

İkinci yarı başlayıp Sabri’yi biraz ileride görünce “hah dedik” Rijkaard takımını engellemeyi bırakacak bu devrede.

Hani o, saldıran, boğan Galatasaray’ı seyredeceğiz Ali Sami Yen’de...

Olmadı! Ne kanatlardan, ne ortadan, ne de herhangi bir başka koordinattan Galatasaray etkili olamadı. Yine stres yüklüydü Sami Yen’de suretler, herhalde biraz bundan Sarı-Kırmızılılar futbol oynayamadı...

Fenerbahçe’nin böyle bir niyeti de yoktu zaten. Çıkmış onbir kişi sahaya, formalarını gösteriyor sadece. Yürüye yürüye, salına salına, güle oynaya. Tüm umutlar bağlanmış, yine Sarı-Lacivert çubuklu formaya...

Rakip kaleye şut çekmeye bile niyeti yok Sami Yen’deki Sarı-Kanaryalar’ın. Güiza’nın var da, hali ve top kontrolü yok. Değil mi ama; önce tutacaksın ki sonra vurabilesin...

Selçuk da aynen öyle yaptı işte. Tuttu, baktı, vurdu. Franco tutmak isterdi tabii ama, tutamadı gol oldu...

Futbol bayramı, yine Fenerbahçeliler’e kutlu oldu..